Sense

1. (with accusative of person and infinitive) to hinder, prevent someone from doing something

Examples

• τότε ἀναγνωσθέντων τῶν παρὰ τοῦ βασιλέωσ Ἀρταξέρξου γραφέντων, Ράθυμοσ καὶ Σαμέλλιοσ ὁ γραμματεὺσ καὶ οἱ τούτοισ συντασσόμενοι ἀναζεύξαντεσ εἰσ Ἱερουσαλὴμ κατὰ σπουδὴν μεθ̓ ἵππου καὶ ὄχλου παρατάξεωσ, ἤρξαντο κωλύειν τοὺσ οἰκοδομοῦντασ. καὶ ἤργει ἡ οἰκοδομὴ τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἐν Ἱερουσαλὴμ μέχρι τοῦ δευτέρου ἔτουσ τῆσ βασιλείασ Δαρείου τοῦ Περσῶν βασιλέωσ. (Septuagint, Liber Esdrae I 2:25)
• εἰ δὲ καὶ μὴ δύναιντο κωλύειν, περιϊπτάμενα κυκλόθεν αὐτῶν ἀλγοῦντα τῇ στοργῇ, ἀνακαλούμενα τῇ ἰδίᾳ φωνῇ, καθ’ ὃν δύναται τρόπον βοηθεῖ τοῖσ τέκνοισ. (Septuagint, Liber Maccabees IV 14:17)
• εἰ δέ τισ οὕτωσ ἔσται δύσερισ ὥστε καὶ πρὸσ ταῦτα ἀντιλέγειν, ὅτι μὲν ὕστερον ἐγράφησαν αἱ ῥητορικαὶ τέχναι τῶν ἀναλυτικῶν τε καὶ μεθοδικῶν καὶ τοπικῶν, ὁμολογῶν ἀληθὲσ εἶναι, οὐδὲν δὲ κωλύειν λέγων ἁπάσασ ταύτασ κατεσκευακέναι τὸν φιλόσοφον τὰσ πραγματείασ ἔτι παιδευόμενον παρὰ Πλάτωνι, ψυχρὰν μὲν καὶ ἀπίθανον ἐπιχείρησιν εἰσάγων, βιαζόμενοσ δὲ τὸ κακουργότατον τῶν ἐπιχειρημάτων ποιεῖν πιθανώτερον, ὅτι καὶ τὸ μὴ εἰκὸσ γίνεταί ποτε εἰκόσ, ἀφεὶσ ἃ πρὸσ ταῦτα λέγειν εἶχον ἐπὶ τὰσ αὐτοῦ τρέψομαι τοῦ φιλοσόφου μαρτυρίασ, ἃσ ἐν τῇ τρίτῃ βύβλῳ τῶν τεχνῶν τέθηκε περὶ τῆσ μεταφορᾶσ κατὰ λέξιν οὕτω γράφων· (Dionysius of Halicarnassus, Ad Ammaeum, chapter 81)
• μετὰ δὲ Θεμιστοκλέα Ἀρχίασ, ἐφ’ οὗ παραινεῖ τοῖσ Ἀθηναίοισ μὴ κωλύειν Φίλιππον τῆσ Ἀμφικτυονίασ μετέχειν μηδὲ ἀφορμὴν διδόναι πολέμου νεωστὶ πεποιημένουσ τὴν πρὸσ αὐτὸν εἰρήνην· (Dionysius of Halicarnassus, Ad Ammaeum, chapter 10 2:2)
• φθόνοσ δὲ δὴ ἄντικρυσ τὸ τοιοῦτο, ἀφ’ ὧν μηδὲν ὑμεῖσ ἠδίκησθε, τούτων κωλύειν μεταδιδόναι τοῖσ δεομένοισ. (Lucian, Prometheus, (no name) 18:7)

Similar forms

• κωλύει (308)
• κωλύειν (229)
• κωλῦσαι (105)
• κωλύσει (69)
• κωλύοντος (40)
• κωλύων (38)
• κωλυόντων (33)
• κωλύεσθαι (32)
• κωλῦον (26)
• κωλύουσιν (25)
• κωλύῃ (24)
• κώλυμα (24)
• κωλύσας (18)
• κωλύσων (18)
• κωλύουσι (16)
• κωλύσειν (15)
• κωλύοντα (14)
• κώλυσιν (13)
• κωλύοντας (13)
• κωλύοι (12)
• κωλύετε (12)
• κωλυθεὶς (11)
• κωλύοντες (11)
• κωλῦσον (10)
• κωλύσεως (10)
• κωλύεται (10)
• κωλυθῆναι (9)
• κώλυσις (9)
• κωλῦσαί (8)
• κωλύσῃ (8)
• κωλύοντι (8)
• κωλύουσα (8)
• κωλύονται (7)
• κωλυτὰ (6)
• κωλύσοντα (6)
• κωλύω (6)
• κωλύσουσι (6)
• κωλύσεις (5)
• κωλύματα (5)
• κωλυτὴν (5)
• κωλύεις (5)
• κωλύσειεν (5)
• κωλύουσαν (5)
• κωλύομαι (4)
• κωλυθείη (4)
• κωλυθῇ (4)
• κωλύωσι (4)
• κωλύοιεν (4)
• κωλυτὰς (4)
• κωλύσωσι (3)
• κωλυτικῶν (3)
• κωλυέτω (3)
• κωλύσαντα (3)
• κωλύσω (3)
• κωλῦόν (3)
• κωλυτικὰ (3)
• κωλύηται (3)
• κωλύσετε (3)
• κωλυτά (2)
• κωλυτὸς (2)
• κωλύου (2)
• κωλύσειε (2)
• κωλύοιμεν (2)
• κωλυόμενα (2)
• κωλύουσαι (2)
• κωλυθήσῃ (2)
• κωλύσατε (2)
• κωλύοιτο (2)
• κωλύσητε (2)
• κωλύει‧ (2)
• κωλύοιντο (2)
• κωλυούσης (2)
• κωλυθῶσι (2)
• κωλῦσαν (2)
• κωλύομεν (2)
• κωλύσαι (2)
• κωλύσωσιν (2)
• κωλυθέντα (2)
• κωλύσῃς (2)
• κωλύωνται (2)
• κώλυσον (2)
• κωλυτὴς (1)
• Κωλυεργία (1)
• κωλύηθ (1)
• κωλύοντά (1)
• κωλυθῆναί (1)
• κωλύσασα (1)
• κωλύσουσα (1)
• κωλυτέον (1)
• κωλύωσιν (1)
• κωλύοιθ (1)
• κωλύον (1)
• κωλύοντί (1)
• κωλυθὲν (1)
• κωλυθῶσιν (1)
• κωλυταὶ (1)
• κωλυτικά (1)
• κώλυε (1)
• κωλυέσθω (1)
• κώλυμ (1)
• κωλυθεῖς (1)
• κωλύσαιτ (1)
• κωλύσετ (1)
• κωλύσομεν (1)
• κωλυτόν (1)
• κώλυεν (1)
• κωλύῃ‧ (1)
• κωλύμη (1)
• κωλύουσιν‧ (1)
• κωλυτέα (1)
• κωλυτικὴν (1)
• κωλύμασιν (1)
• κωλυθεῖσι (1)
• κωλύσειαν (1)
• κωλύσον (1)
• κωλυταί (1)
• κωλύσασιν (1)
• κωλύσεσι (1)
• κωλυτέος (1)
• κωλυτὸν (1)
• κωλύματι (1)
• κωλύοιτε (1)
• κωλῦον‧ (1)
• κωλύς (1)
• κωλύσαντι (1)
• κωλῦσόν (1)
• κωλύσωμεν (1)
• κωλυτικὴ (1)
• κωλύοιντ (1)
• κωλυθεῖσα (1)
• κωλυθῶμεν (1)
• κωλύσαιτε (1)

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary