Sense

1. (with accusative of person and infinitive) to hinder, prevent someone from doing something

Examples

• καὶ οὐκ ἐκωλύθησαν τῆσ οἰκοδομῆσ, μέχρισ οὗ ὑποσημανθῆναι Δαρείῳ περὶ αὐτῶν καὶ προσφωνηθῆναι. (Septuagint, Liber Esdrae I 6:6)
• λέγεται γάρ τισ λόγοσ, ὡσ ἐκωλύθησαν ὑπὸ τῆσ βουλῆσ αἱ γυναῖκεσ ὀχήμασι χρῆσθαι ζευκτοῖσ· (Plutarch, Quaestiones Romanae, section 562)
• λέγεται γάρ τισ λόγοσ, ὡσ ἐκωλύθησαν ὑπὸ τῆσ βουλῆσ αἱ γυναῖκεσ ὀχήμασι χρῆσθαι ζευκτοῖσ· (Plutarch, Quaestiones Romanae, section 562)
• ἔφθη δὲ πρότερον ἐπικουρία Ῥωμαίοισ ἐλθοῦσα, ὑφ’ ἧσ ἐκωλύθησαν οἱ Οὐολοῦσκοι τὸ κάλλιστον ἐπιθεῖναι τῷ πολέμῳ τέλοσ. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 8, chapter 86 10:2)
• οὕτω τοίνυν καὶ διὰ ταῦτα μεταστήσαντεσ Κίμωνα μὲν καὶ οὕτω κατήγαγον ἐντὸσ τοῦ χρόνου τοῦ νενομισμένου, Θεμιστοκλέα δὲ ἐκωλύθησαν ἐμοὶ δοκεῖν ὑπὸ Λακεδαιμονίων. (Aristides, Aelius, Orationes, 128:9)

Similar forms

• κωλύει (308)
• κωλύειν (229)
• κωλῦσαι (105)
• κωλύσει (69)
• κωλύοντος (40)
• κωλύων (38)
• κωλυόντων (33)
• κωλύεσθαι (32)
• κωλῦον (26)
• κωλύουσιν (25)
• κωλύῃ (24)
• κώλυμα (24)
• κωλύσας (18)
• κωλύσων (18)
• κωλύουσι (16)
• κωλύσειν (15)
• κωλύοντα (14)
• κώλυσιν (13)
• κωλύοντας (13)
• κωλύοι (12)
• κωλύετε (12)
• κωλύοντες (11)
• κωλυθεὶς (11)
• κωλύεται (10)
• κωλῦσον (10)
• κωλύσεως (10)
• κωλυθῆναι (9)
• κώλυσις (9)
• κωλῦσαί (8)
• κωλύσῃ (8)
• κωλύοντι (8)
• κωλύουσα (8)
• κωλύονται (7)
• κωλύσοντα (6)
• κωλυτὰ (6)
• κωλύσουσι (6)
• κωλύω (6)
• κωλύεις (5)
• κωλύσειεν (5)
• κωλύουσαν (5)
• κωλύσεις (5)
• κωλύματα (5)
• κωλυτὴν (5)
• κωλυτὰς (4)
• κωλύομαι (4)
• κωλυθείη (4)
• κωλυθῇ (4)
• κωλύωσι (4)
• κωλύοιεν (4)
• κωλύσετε (3)
• κωλυέτω (3)
• κωλύσαντα (3)
• κωλύσωσι (3)
• κωλυτικῶν (3)
• κωλύσω (3)
• κωλῦόν (3)
• κωλύηται (3)
• κωλυτικὰ (3)
• κωλυθέντα (2)
• κωλύσῃς (2)
• κωλύσωσιν (2)
• κώλυσον (2)
• κωλύωνται (2)
• κωλύου (2)
• κωλυτά (2)
• κωλυτὸς (2)
• κωλύσειε (2)
• κωλύοιμεν (2)
• κωλυόμενα (2)
• κωλύουσαι (2)
• κωλυθήσῃ (2)
• κωλύσατε (2)
• κωλύοιτο (2)
• κωλύσητε (2)
• κωλύει‧ (2)
• κωλύοιντο (2)
• κωλυούσης (2)
• κωλυθῶσι (2)
• κωλῦσαν (2)
• κωλύομεν (2)
• κωλύσαι (2)
• κωλύματι (1)
• κωλύοιτε (1)
• κωλῦον‧ (1)
• κωλύς (1)
• κωλύσαντι (1)
• κωλῦσόν (1)
• κωλυτέος (1)
• κωλυτὸν (1)
• κωλύοιντ (1)
• κωλυθεῖσα (1)
• κωλυθῶμεν (1)
• κωλύσαιτε (1)
• κωλύσωμεν (1)
• κωλυτικὴ (1)
• Κωλυεργία (1)
• κωλύηθ (1)
• κωλύοντά (1)
• κωλυθῆναί (1)
• κωλύσασα (1)
• κωλύσουσα (1)
• κωλυτὴς (1)
• κωλύοιθ (1)
• κωλύον (1)
• κωλύοντί (1)
• κωλυθὲν (1)
• κωλυθῶσιν (1)
• κωλυτέον (1)
• κωλύωσιν (1)
• κώλυε (1)
• κωλυέσθω (1)
• κώλυμ (1)
• κωλυθεῖς (1)
• κωλύσαιτ (1)
• κωλύσετ (1)
• κωλύσομεν (1)
• κωλυταὶ (1)
• κωλυτικά (1)
• κώλυεν (1)
• κωλύῃ‧ (1)
• κωλύμη (1)
• κωλύουσιν‧ (1)
• κωλυτόν (1)
• κωλύμασιν (1)
• κωλυθεῖσι (1)
• κωλύσειαν (1)
• κωλύσον (1)
• κωλυτέα (1)
• κωλυτικὴν (1)
• κωλύσασιν (1)
• κωλύσεσι (1)
• κωλυταί (1)

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary