Sense

1. (with accusative of person and infinitive) to hinder, prevent someone from doing something

Examples

• Φύλαρχοσ δ’ ἐν τῇ πέμπτῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν εἰπὼν ὅτι παρὰ Συρακοσίοισ νόμοσ ἦν τὰσ γυναῖκασ μὴ κοσμεῖσθαι χρυσῷ μηδ’ ἀνθινὰ φορεῖν μηδ’ ἐσθῆτασ ἔχειν πορφυρᾶσ ἐχούσασ παρυφάσ ἐὰν μή τισ αὐτῶν συγχωρῇ ἑταίρα εἶναι κοινή, καὶ ὅτι ἄλλοσ ἦν νόμοσ τὸν ἄνδρα μὴ καλλωπίζεσθαι μηδ’ ἐσθῆτι περιέργῳ χρῆσθαι καὶ διαλλαττούσῃ, ἐὰν μὴ ὁμολογῇ μοιχεύειν ἢ κίναιδοσ εἶναι, καὶ τὴν ἐλευθέραν μὴ ἐκπορεύεσθαι ἡλίου δεδυκότοσ, ἐὰν μὴ μοιχευθησομένην ἐκωλύετο δὲ καὶ ἡμέρασ ἐξιέναι ἄνευ τῶν γυναικονόμων ἀκολουθούσησ αὐτῇ μιᾶσ θεραπαινίδοσ. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 201)
• ὁ δ’ οὕτωσ ἐστὶ γενναῖοσ, ὡσ μετέχειν ἀξιῶν αὐτὸσ ὧν τυχεῖν ἐκωλύετο συκοφαντεῖν ἐπεχείρησε τοὺσ δικαίωσ λαβόντασ· (Flavius Josephus, Contra Apionem, 46:1)
• ἔδει δὲ τὴν ἀπόκρισιν καὶ μετ’ αἰτίασ εἶναι καὶ ἀποδείξεωσ εἰσ βραχύν τινα συνηγμένησ λόγον καὶ σύντομον ὁ δὲ πλημμελῶσ ἀποκρινάμενοσ ἐκολάζετο δῆγμα λαμβάνων ὑπὸ τοῦ εἴρενοσ εἰσ τὸν ἀντίχειρα, πολλάκισ δὲ καὶ πρεσβυτέρων παρόντων καὶ ἀρχόντων ὁ εἴρην ἐκόλαζε τοὺσ παῖδασ, ἀπόδειξιν διδοὺσ εἰ μετὰ λόγου καὶ ὡσ δεῖ κολάζει, καὶ κολάζων μὲν οὐκ ἐκωλύετο, τῶν δὲ παίδων ἀπελθόντων εὐθύνασ ὑπεῖχεν, εἰ τραχύτερον τοῦ δέοντοσ ἐπετίμησεν ἢ τοὐναντίον ἐκλελυμένωσ καὶ ἀτόνωσ. (Plutarch, Lycurgus, chapter 18 3:1)
• Ἀστερίου δὲ ἄπαιδοσ ἀποθανόντοσ Μίνωσ βασιλεύειν θέλων Κρήτησ ἐκωλύετο. (Apollodorus, Library and Epitome, book 3, chapter 1 3:1)
• καὶ μὲν δὴ βουλεύειν γε δοκιμασθεὶσ πεντακοσιοστὸσ ὢν μετὰ τῶν ἄλλων ἐνιαυτὸν ἂν μόνον ἐβούλευσεν, ὥστε καὶ εἴ τι ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἐξαμαρτάνειν ἐβούλετο, ῥᾳδίωσ ἂν ὑπὸ τῶν ἄλλων ἐκωλύετο, ταύτησ δὲ τῆσ ἀρχῆσ ἀξιούμενοσ αὐτὸσ καθ’ αὑτὸν ἄρξει, καὶ μετὰ τῆσ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ βουλῆσ τὸν ἅπαντα χρόνον τῶν μεγίστων κύριοσ γενήσεται. (Lysias, Speeches, 14:1)

Similar forms

• κωλύει (308)
• κωλύειν (229)
• κωλῦσαι (105)
• κωλύσει (69)
• κωλύοντος (40)
• κωλύων (38)
• κωλυόντων (33)
• κωλύεσθαι (32)
• κωλῦον (26)
• κωλύουσιν (25)
• κωλύῃ (24)
• κώλυμα (24)
• κωλύσας (18)
• κωλύσων (18)
• κωλύουσι (16)
• κωλύσειν (15)
• κωλύοντα (14)
• κωλύοντας (13)
• κώλυσιν (13)
• κωλύετε (12)
• κωλύοι (12)
• κωλυθεὶς (11)
• κωλύοντες (11)
• κωλῦσον (10)
• κωλύσεως (10)
• κωλύεται (10)
• κωλυθῆναι (9)
• κώλυσις (9)
• κωλύσῃ (8)
• κωλύοντι (8)
• κωλύουσα (8)
• κωλῦσαί (8)
• κωλύονται (7)
• κωλύσοντα (6)
• κωλυτὰ (6)
• κωλύσουσι (6)
• κωλύω (6)
• κωλύματα (5)
• κωλυτὴν (5)
• κωλύεις (5)
• κωλύσειεν (5)
• κωλύουσαν (5)
• κωλύσεις (5)
• κωλυθῇ (4)
• κωλύωσι (4)
• κωλύοιεν (4)
• κωλυτὰς (4)
• κωλύομαι (4)
• κωλυθείη (4)
• κωλυέτω (3)
• κωλύσαντα (3)
• κωλύσωσι (3)
• κωλυτικῶν (3)
• κωλύσω (3)
• κωλῦόν (3)
• κωλύηται (3)
• κωλυτικὰ (3)
• κωλύσετε (3)
• κωλύσειε (2)
• κωλύοιμεν (2)
• κωλυόμενα (2)
• κωλύουσαι (2)
• κωλυθήσῃ (2)
• κωλύσατε (2)
• κωλύοιτο (2)
• κωλύσητε (2)
• κωλύει‧ (2)
• κωλύοιντο (2)
• κωλυούσης (2)
• κωλυθῶσι (2)
• κωλῦσαν (2)
• κωλύομεν (2)
• κωλύσαι (2)
• κωλυθέντα (2)
• κωλύσῃς (2)
• κωλύσωσιν (2)
• κώλυσον (2)
• κωλύωνται (2)
• κωλύου (2)
• κωλυτά (2)
• κωλυτὸς (2)
• κωλύοιθ (1)
• κωλύον (1)
• κωλύοντί (1)
• κωλυθὲν (1)
• κωλυθῶσιν (1)
• κωλυτέον (1)
• κωλύωσιν (1)
• κώλυε (1)
• κωλυέσθω (1)
• κώλυμ (1)
• κωλυθεῖς (1)
• κωλύσαιτ (1)
• κωλύσετ (1)
• κωλύσομεν (1)
• κωλυταὶ (1)
• κωλυτικά (1)
• κώλυεν (1)
• κωλύῃ‧ (1)
• κωλύμη (1)
• κωλύουσιν‧ (1)
• κωλυτόν (1)
• κωλύμασιν (1)
• κωλυθεῖσι (1)
• κωλύσειαν (1)
• κωλύσον (1)
• κωλυτέα (1)
• κωλυτικὴν (1)
• κωλύσασιν (1)
• κωλύσεσι (1)
• κωλυταί (1)
• κωλύματι (1)
• κωλύοιτε (1)
• κωλῦον‧ (1)
• κωλύς (1)
• κωλύσαντι (1)
• κωλῦσόν (1)
• κωλυτέος (1)
• κωλυτὸν (1)
• κωλύοιντ (1)
• κωλυθεῖσα (1)
• κωλυθῶμεν (1)
• κωλύσαιτε (1)
• κωλύσωμεν (1)
• κωλυτικὴ (1)
• Κωλυεργία (1)
• κωλύηθ (1)
• κωλύοντά (1)
• κωλυθῆναί (1)
• κωλύσασα (1)
• κωλύσουσα (1)
• κωλυτὴς (1)

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary