헬라어 문장 검색 - Παυσαν́Δεσξριπ́9́30́

(파우사니아스, Description of Greece, Βοιωτικά, chapter 30)

ταῖσ Μούσαισ δὲ ἀγάλματα <τὰ> μὲν πρῶτά ἐστι Κηφισοδότου τέχνη πάσαισ, προελθόντι δὲ οὐ πολὺ τρεῖσ μέν εἰσιν αὖθισ Κηφισοδότου, Στρογγυλίωνοσ δὲ ἕτερα τοσαῦτα, ἀνδρὸσ βοῦσ καὶ ἵππουσ ἄριστα εἰργασμένου· τὰσ δὲ ὑπολοίπουσ τρεῖσ ἐποίησεν Ὀλυμπιοσθένησ. καὶ Ἀπόλλων χαλκοῦσ ἐστιν ἐν Ἑλικῶνι καὶ Ἑρμῆσ μαχόμενοι περὶ τῆσ λύρασ, καὶ Διόνυσοσ ὁ μὲν Λυσίππου, τὸ δὲ ἄγαλμα ἀνέθηκε Σύλλασ τοῦ Διονύσου τὸ ὀρθόν, ἔργον τῶν Μύρωνοσ θέασ μάλιστα ἄξιον μετά γε τὸν Ἀθήνῃσιν Ἐρεχθέα· ἀνέθηκε δὲ οὐκ οἴκοθεν, Ὀρχομενίουσ δὲ ἀφελόμενοσ τοὺσ Μινύασ.

τοῦτό ἐστι τὸ ὑπὸ Ἑλλήνων λεγόμενον θυμιάμασιν ἀλλοτρίοισ τὸ θεῖον σέβεσθαι. ποιητὰσ δὲ ἤ καὶ ἄλλωσ ἐπιφανεῖσ ἐπὶ μουσικῇ, τοσῶνδε εἰκόνασ ἀνέθεσαν·

Θάμυριν μὲν αὐτόν τε ἤδη τυφλὸν καὶ λύρασ κατεαγυίασ ἐφαπτόμενον, Ἀρίων δὲ ὁ Μηθυμναῖόσ ἐστιν ἐπὶ δελφῖνοσ. ὁ δὲ Σακάδα τοῦ Ἀργείου τὸν ἀνδριάντα πλάσασ, οὐ συνεὶσ Πινδάρου τὸ ἐσ αὐτὸν προοίμιον, ἐποίησεν οὐδὲν ἐσ τὸ μῆκοσ τοῦ σώματοσ εἶναι τῶν αὐλῶν μείζονα τὸν αὐλητήν. κάθηται δὲ καὶ Ἡσίοδοσ κιθάραν ἐπὶ τοῖσ γόνασιν ἔχων, οὐδέν τι οἰκεῖον Ἡσιόδῳ φόρημα·

δῆλα γὰρ δὴ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπῶν ὅτι ἐπὶ ῥάβδου δάφνησ ᾖδε. περὶ δὲ Ἡσιόδου τε ἡλικίασ καὶ Ὁμήρου πολυπραγμονήσαντι ἐσ τὸ ἀκριβέστατον οὔ μοι γράφειν ἡδὺ ἦν, ἐπισταμένῳ τὸ φιλαίτιον ἄλλων τε καὶ οὐχ ἥκιστα ὅσοι κατ’ ἐμὲ ἐπὶ ποιήσει τῶν ἐπῶν καθεστήκεσαν. Ὀρφεῖ δὲ τῷ Θρᾳκὶ πεποίηται μὲν παρεστῶσα αὐτῷ Τελετή, πεποίηται δὲ περὶ αὐτὸν λίθου τε καὶ χαλκοῦ θηρία ἀκούοντα ᾄδοντοσ.

πολλὰ μὲν δὴ καὶ ἄλλα πιστεύουσιν οὐκ ὄντα Ἕλληνεσ καὶ δὴ καὶ Ὀρφέα Καλλιόπησ τε εἶναι Μούσησ καὶ οὐ τῆσ Πιέρου καί οἱ τὰ θηρία ἰέναι πρὸσ τὸ μέλοσ ψυχαγωγούμενα, ἐλθεῖν δὲ καὶ ἐσ τὸν Αἵδην ζῶντα αὐτὸν παρὰ τῶν κάτω θεῶν τὴν γυναῖκα αἰτοῦντα. ὑπερεβάλετο ἐπῶν κόσμῳ τοὺσ πρὸ αὐτοῦ καὶ ἐπὶ μέγα ἦλθεν ἰσχύοσ οἱᾶ πιστευόμενοσ εὑρηκέναι τελετὰσ θεῶν καὶ ἔργων ἀνοσίων καθαρμοὺσ νόσων τε ἰάματα καὶ τροπὰσ μηνιμάτων θείων.

τὰσ δὲ γυναῖκάσ φασι τῶν Θρᾳκῶν ἐπιβουλεύειν μὲν αὐτῷ θάνατον, ὅτι σφῶν τοὺσ ἄνδρασ ἀκολουθεῖν ἔπεισεν αὐτῷ πλανωμένῳ, φόβῳ δὲ τῶν ἀνδρῶν οὐ τολμᾶν·

ὡσ δὲ ἐνεφορήσαντο οἴνου, ἐξεργάζονται τὸ τόλμημα, καὶ τοῖσ ἀνδράσιν ἀπὸ τούτου κατέστη μεθυσκομένουσ ἐσ τὰσ μάχασ χωρεῖν. εἰσὶ δὲ οἵ φασι κεραυνωθέντι ὑπὸ τοῦ θεοῦ συμβῆναι τὴν τελευτὴν Ὀρφεῖ· κεραυνωθῆναι δὲ αὐτὸν τῶν λόγων ἕνεκα ὧν ἐδίδασκεν ἐν τοῖσ μυστηρίοισ οὐ πρότερον ἀκηκοότασ ἀνθρώπουσ. ἄλλοισ δὲ εἰρημένον ἐστὶν ὡσ προαποθανούσησ οἱ τῆσ γυναικὸσ ἐπὶ τὸ Αὄρνον δι’ αὐτὴν τὸ ἐν τῇ Θεσπρωτίδι ἀφίκετο·

εἶναι γὰρ πάλαι νεκυομαντεῖον αὐτόθι· νομίζοντα δέ οἱ ἕπεσθαι τῆσ Εὐρυδίκησ τὴν ψυχὴν καὶ ἁμαρτόντα ὡσ ἐπεστράφη, αὐτόχειρα αὐτὸν ὑπὸ λύπησ αὑτοῦ γενέσθαι. λέγουσι δὲ οἱ Θρᾷκεσ, ὅσαι τῶν ἀηδόνων ἔχουσι νεοσσιὰσ ἐπὶ τῷ τάφῳ τοῦ Ὀρφέωσ, ταύτασ ἥδιον καὶ μεῖζόν τι ᾄδειν. Μακεδόνων δὲ οἱ χώραν τὴν ὑπὸ τὸ ὄροσ τὴν Πιερίαν ἔχοντεσ καὶ πόλιν Δῖον, φασὶν ὑπὸ τῶν γυναικῶν γενέσθαι τὴν τελευτὴν ἐνταῦθα τῷ Ὀρφεῖ·

ἰόντι δὲ ἐκ Δίου τὴν ἐπὶ τὸ ὄροσ καὶ στάδια προεληλυθότι εἴκοσι κίων τέ ἐστιν ἐν δεξιᾷ καὶ ἐπίθημα ἐπὶ τῷ κίονι ὑδρία λίθου, ἔχει δὲ τὰ ὀστᾶ τοῦ Ὀρφέωσ ἡ ὑδρία, καθὰ οἱ ἐπιχώριοι λέγουσι. ῥεῖ δὲ καὶ ποταμὸσ Ἑλικών·

ἄχρι σταδίων ἑβδομήκοντα πέντε προελθόντι τὸ ῥεῦμα ἀφανίζεται τὸ ἀπὸ τούτου κατὰ τῆσ γῆσ·

διαλιπὸν δὲ μάλιστα δύο καὶ εἴκοσι στάδια ἄνεισι τὸ ὕδωρ αὖθισ, καὶ ὄνομα Βαφύρασ ἀντὶ Ἑλικῶνοσ λαβὼν κάτεισιν ἐσ θάλασσαν ναυσίποροσ. τοῦτον οἱ Διασταὶ τὸν ποταμὸν ἐπιρρεῖν διὰ παντὸσ τῇ γῇ τὰ ἐξ ἀρχῆσ φασι· τὰσ γυναῖκασ δὲ αἳ τὸν Ὀρφέα ἀπέκτειναν ἐναπονίψασθαί οἱ θελῆσαι τὸ αἷμα, καταδῦναί τε ἐπὶ τούτῳ τὸν ποταμὸν ἐσ τὴν γῆν, ἵνα δὴ μὴ τοῦ φόνου καθάρσια τὸ ὕδωρ παράσχηται. ἤκουσα δὲ καὶ ἄλλον ἐν Λαρίσῃ λόγον, ὡσ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ.

πόλισ οἰκοῖτο Λίβηθρα, ᾗ ἐπὶ Μακεδονίασ τέτραπται τὸ ὄροσ, καὶ εἶναι οὐ πόρρω τῆσ πόλεωσ τὸ τοῦ Ὀρφέωσ μνῆμα· ἀφικέσθαι δὲ τοῖσ Λιβηθρίοισ παρὰ τοῦ Διονύσου μάντευμα ἐκ Θρᾴκησ, ἐπειδὰν ἴδῃ τὰ ὀστᾶ τοῦ Ὀρφέωσ ἥλιοσ, τηνικαῦτα ὑπὸ συὸσ ἀπολεῖσθαι Λιβηθρίοισ τὴν πόλιν. οἱ μὲν δι’ οὐ πολλῆσ φροντίδοσ ἐποιοῦντο τὸν χρησμόν, οὐδὲ ἄλλο τι θηρίον οὕτω μέγα καὶ ἄλκιμον ἔσεσθαι νομίζοντεσ ὡσ ἑλεῖν σφισι τὴν πόλιν, συὶ δὲ θρασύτητοσ μετεῖναι μᾶλλον ἢ ἰσχύοσ. ἐπεὶ δὲ ἐδόκει τῷ θεῷ, συνέβαινέ σφισι τοιάδε.

ποιμὴν περὶ μεσοῦσαν μάλιστα τὴν ἡμέραν ἐπικλίνων αὑτὸν πρὸσ τοῦ Ὀρφέωσ τὸν τάφον, ὁ μὲν ἐκάθευδεν ὁ ποιμήν, ἐπῄει δέ οἱ καὶ καθεύδοντι ἔπη τε ᾄδειν τῶν Ὀρφέωσ καὶ μέγα καὶ ἡδὺ φωνεῖν. οἱ οὖν ἐγγύτατα νέμοντεσ ἢ καὶ ἀροῦντεσ ἕκαστοι τὰ ἔργα ἀπολείποντεσ ἠθροίζοντο ἐπὶ τοῦ ποιμένοσ τὴν ἐν τῷ ὕπνῳ ᾠδήν· καί ποτε ὠθοῦντεσ ἀλλήλουσ καὶ ἐρίζοντεσ ὅστισ ἐγγύτατα ἔσται τῷ ποιμένι ἀνατρέπουσι τὸν κίονα, καὶ κατεάγη τε ἀπ’ αὐτοῦ πεσοῦσα ἡ θήκη καὶ εἶδεν ἥλιοσ ὅ τι ἦν τῶν ὀστῶν τοῦ Ὀρφέωσ λοιπόν.

αὐτίκα δὲ ἐν τῇ ἐπερχομένῃ νυκτὶ ὅ τε θεὸσ κατέχει πολὺ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸ ὕδωρ καὶ ὁ ποταμὸσ ὁ Σῦσ ‐ τῶν δὲ περὶ τὸν Ὄλυμπον χειμάρρων καὶ ὁ Σῦσ ἐστι ‐ , τότε οὖν οὗτοσ ὁ ποταμὸσ κατέβαλε μὲν τὰ τείχη Λιβηθρίοισ, θεῶν <δὲ> ἱερὰ καὶ οἴκουσ ἀνέτρεψεν ἀνθρώπων, ἀπέπνιξε δὲ τούσ τε ἀνθρώπουσ καὶ τὰ ἐν τῇ πόλει ζῷα ὁμοίωσ τὰ πάντα.

ἀπολλυμένων δὲ ἤδη Λιβηθρίων, οὕτωσ οἱ ἐν Δίῳ Μακεδόνεσ κατά γε τὸν λόγον τοῦ Λαρισαίου ξένου ἐσ τὴν ἑαυτῶν τὰ ὀστᾶ κομίζουσι τοῦ Ὀρφέωσ. ὅστισ δὲ περὶ ποιήσεωσ ἐπολυπραγμόνησεν ἤδη, τοὺσ Ὀρφέωσ ὕμνουσ οἶδεν ὄντασ ἕκαστόν τε αὐτῶν ἐπὶ βραχύτατον καὶ τὸ σύμπαν οὐκ ἐσ ἀριθμὸν πολὺν πεποιημένουσ·

Λυκομίδαι δὲ ἴσασί τε καὶ ἐπᾴδουσι τοῖσ δρωμένοισ. κόσμῳ μὲν δὴ τῶν ἐπῶν δευτερεῖα φέροιντο ἂν μετά γε Ὁμήρου τοὺσ ὕμνουσ, τιμῆσ δὲ ἐκ τοῦ θείου καὶ ἐσ πλέον ἐκείνων ἥκουσι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Pausanias, Description of Greece, Βοιωτικά, chapter 30

(파우사니아스, Description of Greece, Βοιωτικά, chapter 30)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION