헬라어 문장 검색 - Διονψσ́Αντιθυί1́79́

(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 1, chapter 79)

μέχρι μὲν δὴ τούτων οἱ πλεῖστοι τῶν συγγραφέων τὰ αὐτὰ ἢ μικρὸν παραλλάττοντεσ οἱ μὲν ἐπὶ τὸ μυθωδέστερον, οἱ δ’ ἐπὶ τὸ τῇ ἀληθείᾳ ἐοικὸσ μᾶλλον ἀποφαίνουσι, περὶ δὲ τῶν ἑξῆσ διαφέρονται. οἱ μὲν γὰρ εὐθὺσ ἀναιρεθῆναι λέγουσι τὴν κόρην, οἱ δ’ ἐν εἱρκτῇ φυλαττομένην ἀδήλῳ διατελέσαι δόξαν τῷ δήμῳ παρασχοῦσαν ἀφανοῦσ θανάτου.

ἐπικλασθῆναι δὲ Ἀμόλιον εἰσ τοῦτο ἱκετευούσησ τῆσ θυγατρὸσ χαρίσασθαι τὴν ἀνεψιὰν αὐτῇ· ἦσαν δὲ σύντροφοί τε καὶ ἡλικίαν ἔχουσαι τὴν αὐτὴν ἀσπαζόμεναί τε ἀλλήλασ ὡσ ἀδελφάσ. χαριζόμενον οὖν ταύτῃ Ἀμόλιον, μόνη δ’ ἦν αὐτῷ θυγάτηρ, θανάτου μὲν ἀπολῦσαι τὴν Ἰλίαν, φυλάττειν δὲ καθείρξαντα ἐν ἀφανεῖ· λυθῆναι δὲ αὐτὴν ἀνὰ χρόνον Ἀμολίου τελευτήσαντοσ. περὶ μὲν οὖν τῆσ Ἰλίασ οὕτω διαλλάττουσιν αἱ τῶν παλαιῶν γραφαί, λόγον δ’ ἔχουσιν ὡσ ἀληθεῖσ ἑκάτεραι.

ἐποιησάμην, ὁποτέρᾳ δὲ χρὴ πιστεύειν αὐτόσ τισ εἴσεται τῶν ἀναγνωσομένων.

περὶ δὲ τῶν ἐκ τῆσ Ἰλίασ γενομένων Κόιντοσ μὲν Φάβιοσ ὁ Πίκτωρ λεγόμενοσ, ᾧ Λεύκιόσ τε Κίγκιοσ καὶ Κάτων Πόρκιοσ καὶ Πείσων Καλπούρνιοσ καὶ τῶν ἄλλων συγγραφέων οἱ πλείουσ ἠκολούθησαν, γέγραφε·

ὡσ κελεύσαντοσ Ἀμολίου τὰ βρέφη λαβόντεσ ἐν σκάφῃ κείμενα τῶν ὑπηρετῶν τινεσ ἔφερον ἐμβαλοῦντεσ εἰσ τὸν ποταμὸν ἀπέχοντα τῆσ πόλεωσ ἀμφὶ τοὺσ ἑκατὸν εἴκοσι σταδίουσ. ἐπεὶ δὲ ἐγγὺσ ἐγένοντο καὶ εἶδον ἔξω τοῦ γνησίου ῥείθρου τὸν Τέβεριν ὑπὸ χειμώνων συνεχῶν ἐκτετραμμένον εἰσ τὰ πεδία, καταβάντεσ ἀπὸ τοῦ Παλλαντίου τῆσ κορυφῆσ ἐπὶ τὸ προσεχέστατον ὕδωρ, οὑ̓ γὰρ ἔτι προσωτέρω χωρεῖν οἱοῖ́τε ἦσαν’ ἔνθα πρῶτον ἡ τοῦ ποταμοῦ πλήμη τῆσ ὑπωρείασ ἥπτετο, τίθενται τὴν σκάφην ἐπὶ τοῦ ὕδατοσ.

περιτραπεῖσα ἐκβάλλει τὰ βρέφη.

τὰ μὲν δὴ κνυζούμενα κατὰ τοῦ τέλματοσ ἐκυλινδεῖτο, λύκαινα δέ τισ ἐπιφανεῖσα νεοτόκοσ σπαργῶσα τοὺσ μαστοὺσ ὑπὸ γάλακτοσ ἀνεδίδου τὰσ θηλὰσ τοῖσ στόμασιν αὐτῶν καὶ τῇ γλώττῃ τὸν πηλόν, ᾧ κατάπλεοι ἦσαν, ἀπελίχμα.

ἐν δὲ τούτῳ τυγχάνουσιν οἱ νομεῖσ ἐξελαύνοντεσ τὰσ ἀγέλασ ἐπὶ νομήν ἡ̓́δη γὰρ ἐμβατὸν ἦν τὸ χωρίον’ καί τισ αὐτῶν ἰδὼν τὴν λύκαιναν ὡσ ἠσπάζετο τὰ βρέφη τέωσ μὲν ἀχανὴσ ἦν ὑπό τε θάμβουσ καὶ ἀπιστίασ τῶν θεωρουμένων· ἔπειτ’ ἀπελθὼν καὶ συλλέξασ ὅσουσ ἐδύνατο πλείστουσ τῶν ἀγχοῦ νεμόντων οὑ̓ γὰρ ἐπιστεύετο λέγων’ ἄγει τοὖργον αὐτὸ θεασομένουσ. ὡσ δὲ κἀκεῖνοι πλησίον ἐλθόντεσ ἔμαθον τὴν μὲν ὥσπερ τέκνα περιέπουσαν, τὰ δ’ ὡσ μητρὸσ ἐξεχόμενα, δαιμόνιόν τι χρῆμα ὁρᾶν ὑπολαβόντεσ ἐγγυτέρω προσῄεσαν ἀθρόοι δεδιττόμενοι βοῇ τὸ θηρίον.

ἡ δὲ λύκαινα οὐ μάλα ἀγριαίνουσα τῶν ἀνθρώπων τῇ προσόδῳ, ἀλλ’ ὡσπερὰν χειροήθησ ἀποστᾶσα τῶν βρεφῶν ἠρέμα καὶ κατὰ πολλὴν ἀλογίαν τοῦ ποιμενικοῦ ὁμίλου ἀπῄει.

καὶ ἦν γάρ τισ οὐ πολὺ ἀπέχων ἐκεῖθεν ἱερὸσ χῶροσ ὕλῃ βαθείᾳ συνηρεφὴσ καὶ πέτρα κοίλη πηγὰσ ἀνιεῖσα, ἐλέγετο δὲ Πανὸσ εἶναι τὸ νάποσ, καὶ βωμὸσ ἦν αὐτόθι τοῦ θεοῦ·

εἰσ τοῦτο τὸ χωρίον ἐλθοῦσα ἀποκρύπτεται. τὸ μὲν οὖν ἄλσοσ οὐκέτι διαμένει, τὸ δὲ ἄντρον, ἐξ οὗ ἡ λιβὰσ ἐκδίδοται, τῷ Παλλαντίῳ προσῳκοδομημένον δείκνυται κατὰ τὴν ἐπὶ τὸν ἱππόδρομον φέρουσαν ὁδόν, καὶ τέμενόσ ἐστιν αὐτοῦ πλησίον, ἔνθα εἰκὼν κεῖται τοῦ πάθουσ λύκαινα παιδίοισ δυσὶ τοὺσ μαστοὺσ ἐπίσχουσα, χαλκᾶ ποιήματα παλαιᾶσ ἐργασίασ. ἦν δὲ τὸ χωρίον τῶν σὺν Εὐάνδρῳ ποτὲ οἰκισάντων αὐτὸ Ἀρκάδων ἱερὸν ὡσ λέγεται. ὡσ δὲ ἀπέστη τὸ θηρίον αἴρουσιν οἱ νομεῖσ τὰ βρέφη σπουδὴν ποιούμενοι τρέφειν ὡσ θεῶν αὐτὰ σώζεσθαι βουλομένων.

ἦν δέ τισ ἐν αὐτοῖσ συοφορβίων βασιλικῶν ἐπιμελούμενοσ ἐπιεικὴσ ἀνὴρ Φαιστύλοσ ὄνομα, ὃσ ἐν τῇ πόλει κατὰ δή τι ἀναγκαῖον ἐγεγόνει καθ’ ὃν χρόνον ἡ φθορὰ τῆσ Ἰλίασ καὶ ὁ τόκοσ ἠλέγχετο, καὶ μετὰ ταῦτα κομιζομένων ἐπὶ τὸν ποταμὸν τῶν βρεφῶν τοῖσ φέρουσιν αὐτὰ κατὰ θείαν τύχην ἅμα διεληλύθει τὴν αὐτὴν ὁδὸν εἰσ τὸ Παλλάντιον ἰών·

ὃσ ἥκιστα τοῖσ ἄλλοισ καταφανὴσ γενόμενοσ ὡσ ἐπίσταταί τι τοῦ πράγματοσ ἀξιώσασ αὑτῷ συγχωρηθῆναι τὰ βρέφη λαμβάνει τε αὐτὰ παρὰ τοῦ κοινοῦ καὶ φέρων ὡσ τὴν γυναῖκα ἔρχεται. τετοκυῖαν δὲ καταλαβὼν καὶ ἀχθομένην ὅτι νεκρὸν αὐτῇ τὸ βρέφοσ ἦν παραμυθεῖταί τε καὶ δίδωσιν ὑποβαλέσθαι τὰ παιδία πᾶσαν ἐξ ἀρχῆσ διηγησάμενοσ τὴν κατασχοῦσαν αὐτὰ τύχην.

αὐξομένοισ δὲ αὐτοῖσ ὄνομα τίθεται τῷ μὲν Ῥωμύλον, τῷ δὲ Ῥῶμον. τε φύντασ γένουσ καὶ ἀπὸ δαιμόνων σπορᾶσ γενέσθαι νομιζομένουσ, ὡσ ἐν τοῖσ πατρίοισ ὕμνοισ ὑπὸ Ῥωμαίων ἔτι καὶ νῦν ᾅδεται.

βίοσ δ’ αὐτοῖσ ἦν βουκολικὸσ καὶ δίαιτα αὐτουργὸσ ἐν ὄρεσι τὰ πολλὰ πηξαμένοισ διὰ ξύλων καὶ καλάμων σκηνὰσ αὐτορόφουσ·

ὧν ἔτι καὶ εἰσ ἐμὲ ἦν τισ τοῦ Παλλαντίου ἐπὶ τῆσ πρὸσ τὸν ἱππόδρομον στρεφούσησ λαγόνοσ Ῥωμύλου λεγομένη, ἣν φυλάττουσιν ἱερὰν οἷσ τούτων ἐπιμελὲσ οὐδὲν ἐπὶ τὸ σεμνότερον ἐξάγοντεσ, εἰ δέ τι πονήσειεν ὑπὸ χειμῶνοσ ἢ χρόνου τὸ λεῖπον ἐξακούμενοι καὶ τῷ πρόσθεν ἐξομοιοῦντεσ εἰσ δύναμιν. ἐπεὶ δὲ ἀμφὶ τὰ ὀκτωκαίδεκα ἔτη γεγονότεσ ἦσαν ἀμφίλογόν τι περὶ τῆσ νομῆσ αὐτοῖσ γίνεται πρὸσ τοὺσ Νεμέτοροσ βουκόλουσ, οἳ περὶ τὸ Αὐεντῖνον ὄροσ ἀντικρὺ τοῦ Παλλαντίου κείμενον εἶχον τὰσ βουστάσεισ.

ᾐτιῶντο δὲ ἀλλήλουσ ἑκάτεροι θαμινὰ ἢ τὴν μὴ προσήκουσαν ὀργάδα κατανέμειν ἢ τὴν κοινὴν μόνουσ διακρατεῖν ἢ ὅ τι δήποτε τύχοι. ἐγένοντο πληγαί ποτε διὰ χειρῶν, εἶτα δι’ ὅπλων.

τραύματα δὲ πολλὰ πρὸσ τῶν μειρακίων λαβόντεσ οἱ τοῦ Νεμέτοροσ καί τινασ καὶ ἀπολέσαντεσ τῶν σφετέρων καὶ τῶν χωρίων ἤδη κατὰ κράτοσ ἐξειργόμενοι παρεσκευάζοντο δόλον τινὰ ἐπ’ αὐτούσ.

προλοχίσαντεσ δὴ τῆσ φάραγγοσ τὸ ἀφανὲσ καὶ συνθέμενοι τοῖσ λοχῶσι τὰ μειράκια τὸν τῆσ ἐπιθέσεωσ καιρὸν οἱ λοιποὶ κατὰ πλῆθοσ ἐπὶ τὰ μανδρεύματα αὐτῶν νύκτωρ ἐπέβαλον. Ῥωμύλοσ μὲν οὖν τὸν χρόνον τοῦτον ἐτύγχανεν ἅμα τοῖσ ἐπιφανεστάτοισ τῶν κωμητῶν πεπορευμένοσ εἴσ τι χωρίον Καίνιναν ὀνομαζόμενον ἱερὰ ποιήσων ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ πάτρια· Ῥῶμοσ δὲ τὴν ἔφοδον αὐτῶν αἰσθόμενοσ ἐξεβοήθει λαβὼν τὰ ὅπλα διαταχέων ὀλίγουσ τῶν ἐκ τῆσ κώμησ φθάσαντασ καθ’ ἓν γενέσθαι παραλαβών.

κἀκεῖνοι οὐ δέχονται αὐτόν, ἀλλὰ φεύγουσιν ὑπαγόμενοι ἔνθα ἔμελλον ἐν καλῷ ὑποστρέψαντεσ ἐπιθήσεσθαι· ὁ δὲ Ῥῶμοσ κατ’ ἄγνοιαν τοῦ μηχανήματοσ ἄχρι πολλοῦ διώκων αὐτοὺσ παραλλάττει τὸ λελοχισμένον χωρίον, κἀν τούτῳ ὅ τε λόχοσ ἀνίσταται καὶ οἱ φεύγοντεσ ὑποστρέφουσι. κυκλωσάμενοι δὲ αὐτοὺσ καὶ πολλοῖσ ἀράττοντεσ λίθοισ λαμβάνουσιν ὑποχειρίουσ.

ταύτην γὰρ εἶχον ἐκ τῶν δεσποτῶν τὴν παρακέλευσιν, ζῶντασ αὐτοῖσ τοὺσ νεανίσκουσ κομίσαι. οὕτω μὲν δὴ χειρωθεὶσ ὁ Ῥῶμοσ ἀπήγετο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, book 1, chapter 79

(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 1, chapter 79)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION