Sense

1. separation, dissolution
2. a decision, judgment

Examples

• ἐπίσταται δὲ διάκρισιν νεφῶν, ἐξαίσια δὲ πτώματα πονηρῶν. (Septuagint, Liber Iob 37:16)
• καὶ ταῦτα τὰ σημεῖα οὐ τῇ ὄψει μόνον ἡδονὴν ἢ ἔκπληξιν παρέχει, ἀλλὰ καὶ ἐσ διάκρισιν τῆσ ἐπελάσεωσ καὶ τὸ μὴ ἐμπίπτειν ἀλλήλαισ τὰσ τάξεισ ὠφέλιμα γίγνεται. (Arrian, chapter 35 8:1)
• "καὶ πέμπτον ἡμῖν ὑπονοεῖν ἀπολέλοιπεν, ᾧ τὰ μιχθέντα πάλιν ἴσχει διάκρισιν καὶ διάστασιν. (Plutarch, De E apud Delphos, section 15 1:7)
• "ἐκ δὲ τοῦ προϋποστάντοσ ἐν ἑκάστῳ τὰ λοιπὰ τὴν γένεσιν ἕξει, κατὰ σύγκρισιν καὶ διάκρισιν μερῶν εἰσ πάντα γιγνομένησ πᾶσι μεταβολῆσ, ὡσ αὐτὸσ ὁ Πλάτων ὑποδείκνυσι διὰ πάντων σχεδὸν ἐπεξιών ἡμῖν δὲ βραχέωσ ἀρκέσει μαθεῖν. (Plutarch, De defectu oraculorum, section 3210)
• ὥστε λεπτοῦ πάνυ λόγου δεῖσθαι καθάπερ ὀργάνου πρὸσ διάκρισιν καὶ ἀνεύρεσιν τῶν διαφερόντων. (Plutarch, chapter 3 5:1)

Similar forms

• διάκρισιν (29)
• διακρίσεως (20)
• διακρίσει (12)
• διακρίσεις (10)
• διάκρισις (9)
• διακρίσεων (3)
• διακρίσεσι (2)
• διάκρισίν (1)
• διακρίσιας (1)
• διάκρισίς (1)
• διακρίσεώς (1)
• διακρίσεσιν (1)
• διακρίσιες (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.