Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 77:

εἰμὶ δ’, ὡσ ἐοίκεν, ἐγὼ γελοῖόσ τισ ἄνθρωποσ κατ’ εἴδη διιστὰσ καὶ συναριθμούμενοσ. τί φῄσ, ὠγαθέ; τετάρτου μοι γένουσ αὖ προσδεῖν φαίνεται. λέγε τίνοσ. τῆσ συμμείξεωσ τούτων πρὸσ ἄλληλα τὴν αἰτίαν ὁρ́α, καὶ τίθει μοι πρὸσ τρισὶν ἐκείνοισ τέταρτον τοῦτο. μῶν οὖν σοι καὶ πέμπτου προσδεήσει διάκρισίν τινοσ δυναμένου; τάχ’ ἄν· οὐ μὴν οἶμαί γε ἐν τῷ νῦν· ἂν δέ τι δέῃ, συγγνώσῃ πού μοι σὺ μεταδιώκοντι πέμπτον βίον.