Sense

1. to separate one from another, to part, to be parted, to part and join different
2. to be dissolved into elemental parts
3. to distinguish, making, distinction, distinction was made
4. to settle, decide, to get, decided, to come to a decision, to contend
5. to doubt, hesitate

Similar forms

• διακρίνειν (39)
• διακρῖναι (32)
• διάκρισιν (29)
• διακριθῆναι (29)
• διακρίσεως (20)
• διακρίνει (16)
• διακρίνων (15)
• διακρίσει (12)
• διακρίνας (12)
• διακρίσεις (10)
• διακριδὸν (10)
• διάκρισις (9)
• διακρινεῖ (8)
• διακρίνοντα (7)
• διακρίνουσα (7)
• διακριτικὸν (6)
• διακρίνεται (6)
• διακρινῶ (5)
• διακρίνομεν (4)
• διακρίνῃ (4)
• Διακρίων (4)
• διακριτικῆς (3)
• διακριτική (3)
• διακρίσεων (3)
• διακριτικὴν (3)
• διακριβοῦν (3)
• διακρίνοι (3)
• διάκρινον (3)
• διακριθῇ (2)
• διακρίσεσι (2)
• διακρινέσθω (2)
• διακριθεὶς (2)
• διακρίναιμι (2)
• διακρίνατε (2)
• διακρίνεις (2)
• διακρίνοιτο (2)
• διακρίνωσιν (2)
• διακριτικὰ (2)
• διακρίναντά (2)
• διακρινέει (2)
• διακρίνω (2)
• διακρινεῖς (2)
• διακρίνουσι (2)
• διακρίναις (1)
• διακρίνῃς (1)
• διακρίνωμεν (1)
• διάκρισίν (1)
• διάκρινε (1)
• διακρινθῆτε (1)
• διακριθῶσιν (1)
• διακρίσιας (1)
• διάκριτος (1)
• διακριβῶν (1)
• διακρίναντα (1)
• διακρίνοιεν (1)
• διακρίθητε (1)
• διάκρισίς (1)
• διακριτικῷ (1)
• διακρῖνον (1)
• διακριθέντα (1)
• διακρινοῦσι (1)
• διακριθῶσι (1)
• διακρίσεώς (1)
• Διάκριτον (1)
• διακρίνειε (1)
• διακρίνοντι (1)
• διακρινώμεθ (1)
• διακρίσεσιν (1)
• διακρῖναί (1)
• διακριθεῖσα (1)
• διακρίσιες (1)
• διακριτικήν (1)
• διακριβῶσαι (1)
• διακρίνοις (1)
• διακρινῶν (1)
• διακριθῆτε (1)
• διακριτέον (1)
• διάκριτοι (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.