Sense

1. to separate one from another, to part, to be parted, to part and join different
2. to be dissolved into elemental parts
3. to distinguish, making, distinction, distinction was made
4. to settle, decide, to get, decided, to come to a decision, to contend
5. to doubt, hesitate

Examples

• πῶσ τοῦτο, ὦ Πρώταρχε, διακρίνοισ ἄν; (Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, 284:4)

Similar forms

• διακρίνειν (39)
• διακρῖναι (32)
• διακριθῆναι (29)
• διάκρισιν (29)
• διακρίσεως (20)
• διακρίνει (16)
• διακρίνων (15)
• διακρίσει (12)
• διακρίνας (12)
• διακριδὸν (10)
• διακρίσεις (10)
• διάκρισις (9)
• διακρινεῖ (8)
• διακρίνοντα (7)
• διακρίνουσα (7)
• διακριτικὸν (6)
• διακρίνεται (6)
• διακρινῶ (5)
• Διακρίων (4)
• διακρίνομεν (4)
• διακρίνῃ (4)
• διακριβοῦν (3)
• διακρίνοι (3)
• διάκρινον (3)
• διακριτικῆς (3)
• διακριτική (3)
• διακρίσεων (3)
• διακριτικὴν (3)
• διακρίνατε (2)
• διακρίνεις (2)
• διακρίνοιτο (2)
• διακρίνωσιν (2)
• διακριτικὰ (2)
• διακρίναντά (2)
• διακρινέει (2)
• διακρίνω (2)
• διακρινεῖς (2)
• διακρίνουσι (2)
• διακριθῇ (2)
• διακρίσεσι (2)
• διακρινέσθω (2)
• διακριθεὶς (2)
• διακρίναιμι (2)
• διακρινοῦσι (1)
• διακριθῶσι (1)
• διακρίσεώς (1)
• Διάκριτον (1)
• διακρίνειε (1)
• διακρίνοντι (1)
• διακρινώμεθ (1)
• διακρίσεσιν (1)
• διακρῖναί (1)
• διακριθεῖσα (1)
• διακρίσιες (1)
• διακριτικήν (1)
• διακριβῶσαι (1)
• διακρίνοις (1)
• διακρινῶν (1)
• διακριθῆτε (1)
• διακριτέον (1)
• διάκριτοι (1)
• διακρίναις (1)
• διακρίνῃς (1)
• διακρίνωμεν (1)
• διάκρισίν (1)
• διάκρινε (1)
• διακρινθῆτε (1)
• διακριθῶσιν (1)
• διακρίσιας (1)
• διάκριτος (1)
• διακριβῶν (1)
• διακρίναντα (1)
• διακρίνοιεν (1)
• διακρίθητε (1)
• διάκρισίς (1)
• διακριτικῷ (1)
• διακρῖνον (1)
• διακριθέντα (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.