Plutarch, Aratus, chapter 1 2:

καί φησι τοὺσ ἀφ’ αὑτῶν οὐδενὸσ ἀξίουσ ὄντασ, ὑποδυομένουσ δὲ προγόνων τινῶν ἀρεταῖσ καί πλεονάζοντασ ἐν τοῖσ ἐκείνων ἐπαίνοισ ὑπὸ τῆσ παροιμίασ ἐπιστομίζεσθαι· ἀλλ’ ᾧ γε φύσει τὸ γενναῖον ἐπιπρέπει ἐκ πατέρων, κατὰ Πίνδαρον, ὥσπερ σοί πρὸσ τὸ κάλλιστον ἀφομοιοῦντι τῶν οἴκοθεν παραδειγμάτων τὸν βίον, εὔδαιμον ἂν εἰή τὸ μεμνῆσθαι τῶν ἀπὸ γένουσ ἀρίστων, ἀκούοντασ περὶ αὑτῶν ἀεί τι καί λέγοντασ, οὐ γὰρ ἰδίων πλυταρξη’σ λιεσ ἀπορίᾳ καλῶν ἐξαρτῶσιν ἀλλοτρίων ἐπαίνων τὴν δόξαν, ἀλλὰ τοῖσ ἐκείνων τὰ οἰκεῖα συνάπτοντεσ, ὡσ καί τοῦ γένουσ καί τοῦ βίου καθηγεμόνασ εὐφημοῦσι.