τηλικοῦτος
First/Second declension Adjective;
Transliteration:
Principal Part:
τηλικοῦτος
τηλικοῦτη
τηλικοῦτον
Structure:
τηλικουτ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- "ἀφεὶσ δὲ αὖ τοὺσ τηλικούτουσ καὶ τοιούτουσ ἄνδρασ καὶ πράξεισ λαμπρὰσ καὶ λόγουσ σεμνοὺσ καὶ σχῆμα εὐπρεπὲσ καὶ τιμὴν καὶ δόξαν καὶ ἔπαινον καὶ προεδρίασ καὶ δύναμιν καὶ ἀρχὰσ καὶ τὸ ἐπὶ λόγοισ εὐδοκιμεῖν καὶ τὸ ἐπὶ συνέσει εὐδαιμονίζεσθαι, χιτώνιόν τι πιναρὸν ἐνδύσῃ καὶ σχῆμα δουλοπρεπὲσ ἀναλήψῃ καὶ μοχλία καὶ γλυφεῖα καὶ κοπέασ καὶ κολαπτῆρασ ἐν ταῖν χεροῖν ἕξεισ κάτω νενευκὼσ εἰσ τὸ ἔργον, χαμαιπετὴσ καὶ χαμαίζηλοσ καὶ πάντα τρόπον ταπεινόσ, ἀνακύπτων δὲ οὐδέποτε οὐδὲ ἀνδρῶδεσ οὐδὲ ἐλεύθερον οὐδὲν ἐπινοῶν, ἀλλὰ τὰ μὲν ἔργα ὅπωσ εὔρυθμα καὶ εὐσχήμονα ἔσται σοι προνοῶν, ὅπωσ δὲ αὐτὸσ εὔρυθμόσ τε καὶ κόσμιοσ ἔσῃ, ἥκιστα πεφροντικώσ, ἀλλ’ ἀτιμότερον ποιῶν σεαυτὸν λίθων. (Lucian, Somnium sive vita Luciani, (no name) 8:13)
- οὐ γὰρ ἐῶσι θρηνεῖν οἱ νόμοι τοὺσ τηλικούτουσ, ὡσ οὐχ ὅσιον εἰσ βελτίονα καὶ θειοτέραν μοῖραν ἅμα καὶ χώραν μεθεστηκότασ· (Plutarch, Consolatio ad uxorem, section 11 2:1)
- εἶτα οἱ μὲν ὑμῶν ἐναποθνήσκουσι ταῖσ ἐλπίσι, πρὶν ἰδεῖν τἀληθὲσ καὶ καταγνῶναι τῶν ἐξαπατησάντων ἐκείνων, οἱ δὲ κἂν αἴσθωνται ἐξηπατημένοι ὀψέ ποτε γέροντεσ ἤδη γενόμενοι, ὀκνοῦσιν ἀναστρέφειν αἰδούμενοι, εἰ δεήσει τηλικούτουσ αὐτοὺσ ὄντασ ἐξομολογήσασθαι ὅτι πράγματα παίδων ἔχοντεσ οὐ συνίεσαν· (Lucian, 154:2)
- καίτοι γ’ οὐδὲ Πυθαγόρασ ἔγραψεν οὐδὲν οὐδὲ Σωκράτησ οὐδ’ Ἀρκεσίλαοσ οὐδὲ Καρνεάδησ, οἱ δοκιμώτατοι τῶν φιλοσόφων καὶ οὐκ ἠσχολοῦντο περὶ πολέμουσ ἐκεῖνοι τηλικούτουσ, οὐδὲ βασιλεῖσ βαρβάρουσ ἡμεροῦντεσ οὐδὲ πόλεισ Ἑλληνίδασ ἐπικτίζοντεσ ἀγρίοισ ἔθνεσιν οὐδ’ ἄθεσμα καὶ ἀνήκοα φύλα νόμουσ διδάσκοντεσ καὶ εἰρήνην ἐπῄεσαν, ἀλλὰ καὶ σχολάζοντεσ τὸ γράφειν παρίεσαν τοῖσ σοφισταῖσ. (Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 1, section 4 2:3)
- ἐπεὶ δὲ τοὺσ περὶ αὑτὸν ἑώρα παντάπασιν ἐκτετρυφηκότασ καὶ φορτικοὺσ ταῖσ διαίταισ καὶ πολυτελείαισ ὄντασ, ὥστε Ἅγνωνα μέν τὸν Τήϊον ἀργυροῦσ ἐν ταῖσ κρηπῖσιν ἥλουσ φορεῖν, Λεοννάτῳ δὲ πολλαῖσ καμήλοισ ἀπ’ Αἰγύπτου κόνιν εἰσ τὰ γυμνάσια παρακομίζεσθαι, Φιλώτᾳ δὲ πρὸσ θήρασ σταδίων ἑκατὸν αὐλαίασ γεγονέναι, μύρῳ δὲ χρωμένουσ ἰέναι πρὸσ ἄλειμμα καὶ λουτρὸν ὅσουσ οὐδὲ ἐλαίῳ, τρίπτασ δὲ καὶ κατευναστὰσ περιαγομένουσ, ἐπετίμησε πρᾴωσ καὶ φιλοσόφωσ, θαυμάζειν φάμενοσ εἰ τοσούτουσ ἠγωνισμένοι καὶ τηλικούτουσ ἀγῶνασ οὐ μνημονεύουσιν ὅτι τῶν καταπονηθέντων οἱ καταπονήσαντεσ ἥδιον καθεύδουσιν, οὐδὲ ὁρῶσι τοῖσ Περσῶν βίοισ τοὺσ ἑαυτῶν παραβάλλοντεσ, ὅτι δουλικώτατον μέν ἐστι τὸ τρυφᾶν, βασιλικώτατον δὲ τὸ πονεῖν. (Plutarch, Alexander, chapter 40 1:1)