헬라어 문장 검색 - Παυσαν́Δεσξριπ́1́27́

(파우사니아스, Description of Greece, Ἀττικά, chapter 27)

κεῖται δὲ ἐν τῷ ναῷ τῆσ Πολιάδοσ Ἑρμῆσ ξύλου, Κέκροποσ εἶναι λεγόμενον ἀνάθημα, ὑπὸ κλάδων μυρσίνησ οὐ σύνοπτον. ἀναθήματα δὲ ὁπόσα ἄξια λόγου, τῶν μὲν ἀρχαίων δίφροσ ὀκλαδίασ ἐστὶ Δαιδάλου ποίημα, λάφυρα δὲ ἀπὸ Μήδων Μασιστίου θώραξ, ὃσ εἶχεν ἐν Πλαταιαῖσ τὴν ἡγεμονίαν τῆσ ἵππου, καὶ ἀκινάκησ Μαρδονίου λεγόμενοσ εἶναι. Μασίστιον μὲν δὴ τελευτήσαντα ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων οἶδα ἱππέων· Μαρδονίου δὲ μαχεσαμένου Λακεδαιμονίοισ ἐναντία καὶ ὑπὸ ἀνδρὸσ Σπαρτιάτου πεσόντοσ οὐδ’ ἂν ὑπεδέξαντο ἀρχὴν οὐδὲ ἴσωσ Ἀθηναίοισ παρῆκαν φέρεσθαι Λακεδαιμόνιοι τὸν ἀκινάκην.

περὶ δὲ τῆσ ἐλαίασ οὐδὲν ἔχουσιν ἄλλο εἰπεῖν ἢ τῇ θεῷ μαρτύριον γενέσθαι τοῦτο ἐσ τὸν ἀγῶνα τὸν ἐπὶ τῇ χώρᾳ·

λέγουσι δὲ καὶ τάδε, κατακαυθῆναι μὲν τὴν ἐλαίαν, ἡνίκα ὁ Μῆδοσ τὴν πόλιν ἐνέπρησεν Ἀθηναίοισ, κατακαυθεῖσαν δὲ αὐθημερὸν ὅσον τε ἐπὶ δύο βλαστῆσαι πήχεισ. τῷ ναῷ δὲ τῆσ Ἀθηνᾶσ Πανδρόσου ναὸσ συνεχήσ ἐστι·

καὶ ἔστι Πάνδροσοσ ἐσ τὴν παρακαταθήκην ἀναίτιοσ τῶν ἀδελφῶν μόνη. ἃ δέ μοι θαυμάσαι μάλιστα παρέσχεν, ἔστι μὲν οὐκ ἐσ ἅπαντα<σ> γνώριμα, γράψω δὲ οἱᾶ συμβαίνει.

παρθένοι δύο τοῦ ναοῦ τῆσ Πολιάδοσ οἰκοῦσιν οὐ πόρρω, καλοῦσι δὲ Ἀθηναῖοι σφᾶσ ἀρρηφόρουσ· αὗται χρόνον μέν τινα δίαιταν ἔχουσι παρὰ τῇ θεῷ, παραγενομένησ δὲ τῆσ ἑορτῆσ δρῶσιν ἐν νυκτὶ τοιάδε. ἀναθεῖσαί σφισιν ἐπὶ τὰσ κεφαλὰσ ἃ ἡ τῆσ Ἀθηνᾶσ ἱέρεια δίδωσι φέρειν, οὔτε ἡ διδοῦσα ὁποῖόν τι δίδωσιν εἰδυῖα οὔτε ταῖσ φερούσαισ ἐπισταμέναισ ‐ ἔστι δὲ περίβολοσ ἐν τῇ πόλει τῆσ καλουμένησ ἐν Κήποισ Ἀφροδίτησ οὐ πόρρω καὶ δι’ αὐτοῦ κάθοδοσ ὑπόγαιοσ αὐτομάτη ‐ , ταύτῃ κατίασιν αἱ παρθένοι. κάτω μὲν δὴ τὰ φερόμενα λείπουσιν, λαβοῦσαι δὲ ἄλλο τι κομίζουσιν ἐγκεκαλυμμένον· καὶ τὰσ μὲν ἀφιᾶσιν ἤδη τὸ ἐντεῦθεν, ἑτέρασ δὲ ἐσ τὴν ἀκρόπολιν παρθένουσ ἄγουσιν ἀντ’ αὐτῶν. πρὸσ δὲ τῷ ναῷ τῆσ Ἀθηνᾶσ ἔστι μὲν εὐήρισ πρεσβῦτισ ὅσον τε πήχεοσ μάλιστα, φαμένη διάκονοσ εἶναι Λυσιμάχησ, ἔστι δὲ ἀγάλματα μεγάλα χαλκοῦ διεστῶτεσ <ἄνδρεσ> ἐσ μάχην·

καὶ τὸν μὲν Ἐρεχθέα καλοῦσι, τὸν δὲ Εὔμολπον·

καίτοι λέληθέ γε οὐδὲ Ἀθηναίων ὅσοι τὰ ἀρχαῖα ἴσασιν, Ἰμμάραδον εἶναι παῖδα Εὐμόλπου τοῦτον τὸν ἀποθανόντα ὑπὸ Ἐρεχθέωσ. ἐπὶ δὲ τοῦ βάθρου καὶ ἀνδριάντεσ εἰσὶ Θεαίνετοσ ὃσ ἐμαντεύετο Τολμίδῃ καὶ αὐτὸσ Τολμίδησ, ὃσ Ἀθηναίων ναυσὶν ἡγούμενοσ ἄλλουσ τε ἐκάκωσε καὶ Πελοποννησίων τὴν χώραν ὅσοι νέμονται τὴν παραλίαν, καὶ Λακεδαιμονίων ἐπὶ Γυθίῳ τὰ νεώρια ἐνέπρησε καὶ τῶν περιοίκων Βοιὰσ εἷλε καὶ τὴν Κυθηρίων νῆσον·

ἐσ δὲ τὴν Σικυωνίαν ποιησάμενοσ ἀπόβασιν, ὥσ οἱ δῃοῦντι τὴν γῆν ἐσ μάχην κατέστησαν, τρεψάμενοσ σφᾶσ κατεδίωξε πρὸσ τὴν πόλιν. ὕστερον δὲ ὡσ ἐπανῆλθεν ἐσ Ἀθήνασ, ἐσήγαγε μὲν ἐσ Εὔβοιαν καὶ Νάξον Ἀθηναίων κληρούχουσ, ἐσέβαλε δὲ ἐσ Βοιωτοὺσ στρατῷ· πορθήσασ δὲ τῆσ γῆσ τὴν πολλὴν καὶ παραστησάμενοσ πολιορκίᾳ Χαιρώνειαν, ὡσ ἐσ τὴν Ἀλιαρτίαν προῆλθεν, αὐτόσ τε μαχόμενοσ ἀπέθανε καὶ τὸ πᾶν ἤδη στράτευμα ἡττᾶτο. τὰ μὲν ἐσ Τολμίδην τοιαῦτα ἐπυνθανόμην ὄντα, ἔστι δὲ Ἀθηνᾶσ ἀγάλματα ἀρχαῖα· καί σφισιν ἀπετάκη μὲν οὐδέν, μελάντερα δὲ καὶ πληγὴν ἐνεγκεῖν ἐστιν ἀσθενέστερα·

ἐπέλαβε γὰρ καὶ ταῦτα ἡ φλόξ, ὅτε ἐσβεβηκότων ἐσ τὰσ ναῦσ Ἀθηναίων βασιλεὺσ εἷλεν ἔρημον τῶν ἐν ἡλικίᾳ τὴν πόλιν. ἔστι δὲ συόσ τε θήρα, περὶ οὗ σαφὲσ οὐδὲν οἶδα εἰ τοῦ Καλυδωνίου, καὶ Κύκνοσ Ἡρακλεῖ μαχόμενοσ· τοῦτον τὸν Κύκνον φασὶν ἄλλουσ τε φονεῦσαι καὶ Λύκον Θρᾷκα προτεθέντων σφίσι μονομαχίασ ἄθλων, περὶ δὲ τὸν ποταμὸν τὸν Πηνειὸν ἀπέθανεν ὑφ’ Ἡρακλέουσ.

τῶν δὲ ἐν Τροιζῆνι λόγων, οὓσ ἐσ Θησέα λέγουσιν, ἐστὶν ὡσ Ἡρακλῆσ ἐσ Τροιζῆνα ἐλθὼν παρὰ Πιτθέα καταθεῖτο ἐπὶ τῷ δείπνῳ τοῦ λέοντοσ τὸ δέρμα, ἐσέλθοιεν δὲ παρ’ αὐτὸν ἄλλοι τε Τροιζηνίων παῖδεσ καὶ Θησεὺσ ἕβδομον μάλιστα γεγονὼσ ἔτοσ·

τοὺσ μὲν δὴ λοιποὺσ παῖδασ, ὡσ τὸ δέρμα εἶδον, φεύγοντάσ φασιν οἴχεσθαι, Θησέα δὲ ὑπεξελθόντα οὐκ ἄγαν σὺν φόβῳ παρὰ τῶν διακόνων ἁρπάσαι πέλεκυν καὶ αὐτίκα ἐπιέναι σπουδῇ, λέοντα εἶναι τὸ δέρμα ἡγούμενον. ὅδε μὲν τῶν λόγων πρῶτοσ ἐσ αὐτόν ἐστι Τροιζηνίοισ·

ὁ δὲ ἐπὶ τούτῳ, κρηπῖδασ Αἰγέα ὑπὸ πέτρᾳ καὶ ξίφοσ θεῖναι γνωρίσματα εἶναι τῷ. παιδὶ καὶ τὸν μὲν ἐσ Ἀθήνασ ἀποπλεῖν, Θησέα δέ, ὡσ ἕκτον καὶ δέκατον ἔτοσ ἐγεγόνει, τὴν πέτραν ἀνώσαντα οἴχεσθαι καὶ τὴν παρακαταθήκην τὴν Αἰγέωσ φέροντα. τούτου δὲ εἰκὼν ἐν ἀκροπόλει πεποίηται τοῦ λόγου, χαλκοῦ πάντα ὁμοίωσ πλὴν τῆσ πέτρασ· ἀνέθεσαν δὲ καὶ ἄλλο Θησέωσ ἔργον, καὶ ὁ λόγοσ οὕτωσ ἐσ αὐτὸ ἔχει.

Κρησὶ τήν τε ἄλλην γῆν καὶ τὴν ἐπὶ ποταμῷ Τεθρίνι ταῦροσ ἐλυμαίνετο. πάλαι δὲ ἄρα τὰ θηρία φοβερώτερα ἦν τοῖσ ἀνθρώποισ ὡσ ὅ τ’ ἐν Νεμέᾳ λέων καὶ ὁ Παρνάσ<σ>ιοσ καὶ δράκοντεσ τῆσ Ἑλλάδοσ πολλαχοῦ καὶ ὗσ περί τε Καλυδῶνα καὶ Ἐρύμανθον καὶ τῆσ Κορινθίασ ἐν Κρομμυῶνι, ὥστε καὶ ἐλέγετο τὰ μὲν ἀνιέναι τὴν γῆν, τὰ δὲ ὡσ ἱερὰ εἰή θεῶν, τὰ δὲ καὶ ἐσ τιμωρίαν ἀνθρώπων ἀφεῖσθαι. καὶ τοῦτον οἱ Κρῆτεσ τὸν ταῦρον ἐσ τὴν γῆν πέμψαι σφίσι Ποσειδῶνά φασιν, ὅτι θαλάσσησ ἄρχων Μίνωσ τῆσ Ἑλληνικῆσ οὐδενὸσ Ποσειδῶνα ἦγεν ἄλλου θεοῦ μᾶλλον ἐν τιμῇ.

κομισθῆναι μὲν δὴ τὸν ταῦρον τοῦτόν φασιν ἐσ Πελοπόννησον ἐκ Κρήτησ καὶ Ἡρακλεῖ τῶν δώδεκα καλουμένων ἕνα καὶ τοῦτον γενέσθαι τὸν ἆθλον·

ὡσ δὲ ἐσ τὸ πεδίον ἀφείθη τὸ Ἀργείων, φεύγει διὰ τοῦ Κορινθίου ἰσθμοῦ, φεύγει δὲ ἐσ γῆν τὴν Ἀττικὴν καὶ τῆσ Ἀττικῆσ ἐσ δῆμον τὸν Μαραθωνίων, καὶ ἄλλουσ τε ὁπόσοισ ἐπέτυχε καὶ Μίνω παῖδα Ἀνδρόγεων ἀπέκτεινε. Μίνωσ δὲ ναυσὶν ἐπ’ Ἀθήνασ πλεύσασ ‐ οὐ γὰρ ἐπείθετο ἀναιτίουσ εἶναι σφᾶσ τῆσ Ἀνδρόγεω τελευτῆσ ‐ ἐσ τοσοῦτον ἐκάκωσεν, ἐσ ὃ συνεχωρήθη οἱ παρθένουσ ἐσ Κρήτην ἑπτὰ καὶ παῖδασ ἴσουσ ἄγειν τῷ λεγομένῳ Μίνω ταύρῳ τὸν ἐν Κνωσσῷ Λαβύρινθον οἰκῆσαι· τὸν δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι ταῦρον ὕστερον Θησεὺσ ἐσ τὴν ἀκρόπολιν ἐλάσαι καὶ θῦσαι λέγεται τῇ θεῷ, καὶ τὸ ἀνάθημά ἐστι τοῦ δήμου τοῦ Μαραθωνίων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Pausanias, Description of Greece, Ἀττικά, chapter 27

(파우사니아스, Description of Greece, Ἀττικά, chapter 27)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION