Pausanias, Description of Greece, Ἀττικά, chapter 34

(파우사니아스, Description of Greece, Ἀττικά, chapter 34)

τὴν δὲ γῆν τὴν Ὠρωπίαν μεταξὺ τῆσ Ἀττικῆσ καὶ Ταναγρικῆσ, Βοιωτίαν τὸ ἐξ ἀρχῆσ οὖσαν, ἔχουσιν ἐφ’ ἡμῶν Ἀθηναῖοι, πολεμήσαντεσ μὲν τὸν πάντα ὑπὲρ αὐτῆσ χρόνον, κτησάμενοι δὲ οὐ πρότερον βεβαίωσ πρὶν ἢ Φίλιπποσ Θήβασ ἑλὼν ἔδωκέ σφισιν. ἡ μὲν οὖν πόλισ ἐστὶν ἐπὶ θαλάσσησ μέγα οὐδὲν ἐσ συγγραφὴν παρεχομένη· ἀπέχει δὲ δώδεκα τῆσ πόλεωσ σταδίουσ μάλιστα ἱερὸν τοῦ Ἀμφιαράου. λέγεται δὲ Ἀμφιαράῳ φεύγοντι ἐκ Θηβῶν διαστῆναι τὴν γῆν καὶ ὡσ αὐτὸν ὁμοῦ καὶ τὸ ἁρ́μα ὑπεδέξατο·

πλὴν οὐ ταύτῃ συμβῆναί φασιν, ἀλλά ἐστιν ἐκ Θηβῶν ἰοῦσιν ἐσ Χαλκίδα Ἅρμα καλούμενον. θεὸν δὲ Ἀμφιάραον πρώτοισ Ὠρωπίοισ κατέστη νομίζειν, ὕστερον δὲ καὶ οἱ πάντεσ Ἕλληνεσ ἥγηνται.

καταλέξαι δὲ καὶ ἄλλουσ ἔχω γενομένουσ τότε ἀνθρώπουσ, οἳ θεῶν <παρ’> Ἕλλησι τιμὰσ ἔχουσι, τοῖσ δὲ καὶ ἀνάκεινται πόλεισ, Ἐλεοῦσ ἐν Χερρονήσῳ Πρωτεσιλάῳ, Λεβάδεια Βοιωτῶν Τροφωνίῳ· καὶ Ὠρωπίοισ ναόσ τέ ἐστιν Ἀμφιαράου καὶ ἄγαλμα λευκοῦ λίθου. παρέχεται δὲ ὁ βωμὸσ μέρη·

τὸ μὲν Ἡρακλέουσ καὶ Διὸσ καὶ Ἀπόλλωνόσ ἐστι Παιῶνοσ, τὸ δὲ ἡρ́ωσι καὶ ἡρώων ἀνεῖται γυναιξί, τρίτον δὲ Ἑστίασ καὶ Ἑρμοῦ καὶ Ἀμφιαράου καὶ τῶν παίδων Ἀμφιλόχου· Ἀλκμαίων δὲ διὰ τὸ ἐσ Ἐριφύλην ἔργον οὔτε ἐν Ἀμφιαράου τινά, οὐ μὴν οὐδὲ παρὰ τῷ Ἀμφιλόχῳ τιμὴν ἔχει. τετάρτη δέ ἐστι τοῦ βωμοῦ μοῖρα Ἀφροδίτησ καὶ Πανακείασ, ἔτι δὲ Ιἀσοῦσ καὶ Ὑγείασ καὶ Ἀθηνᾶσ Παιωνίασ· πέμπτη δὲ πεποίηται νύμφαισ καὶ Πανὶ καὶ ποταμοῖσ Ἀχελῴῳ καὶ Κηφισῷ. τῷ δὲ Ἀμφιλόχῳ καὶ παρ’ Ἀθηναίοισ ἐστὶν ἐν τῇ πόλει βωμὸσ καὶ Κιλικίασ ἐν Μαλλῷ μαντεῖον ἀψευδέστατον τῶν ἐπ’ ἐμοῦ. ἔστι δὲ Ὠρωπίοισ πηγὴ πλησίον τοῦ ναοῦ, ἣν Ἀμφιαράου καλοῦσιν, οὔτε θύοντεσ οὐδὲν ἐσ αὐτὴν οὔτ’ ἐπὶ καθαρσίοισ ἢ χέρνιβι χρῆσθαι νομίζοντεσ·

νόσου δὲ ἀκεσθείσησ ἀνδρὶ μαντεύματοσ γενομένου καθέστηκεν ἄργυρον ἀφεῖναι καὶ χρυσὸν ἐπίσημον ἐσ τὴν πηγήν, ταύτῃ γὰρ ἀνελθεῖν τὸν Ἀμφιάραον λέγουσιν ἤδη θεόν. Ιὀφῶν δὲ Κνώσσιοσ τῶν ἐξηγητῶν χρησμοὺσ ἐν ἑξαμέτρῳ παρείχετο, Ἀμφιάραον χρῆσαι φάμενοσ τοῖσ ἐσ Θήβασ σταλεῖσιν Ἀργείων. ταῦτα τὰ ἔπη τὸ ἐσ τοὺσ πολλοὺσ ἐπαγωγὸν ἀκρατῶσ εἶχε· χωρὶσ δὲ πλὴν ὅσουσ ἐξ Ἀπόλλωνοσ μανῆναι λέγουσι τὸ ἀρχαῖον, μάντεών γ’ οὐδεὶσ χρησμολόγοσ ἦν, ἀγαθοὶ δὲ ὀνείρατα ἐξηγήσασθαι καὶ διαγνῶναι πτήσεισ ὀρνίθων καὶ σπλάγχνα ἱερείων.

δοκῶ δὲ Ἀμφιάραον ὀνειράτων διακρίσει μάλιστα προ<σ>κεῖσθαι·

δῆλοσ δέ, ἡνίκα ἐνομίσθη θεόσ, δι’ ὀνειράτων μαντικὴν καταστησάμενοσ. καὶ πρῶτον μὲν καθήρασθαι νομίζουσιν ὅστισ ἦλθεν Ἀμφιαράῳ χρησόμενοσ· ἔστι δὲ καθάρσιον τῷ θεῷ θύειν, θύουσι δὲ καὶ αὐτῷ καὶ πᾶσιν ὅσοισ ἐστὶν ἐπὶ τῷ <βωμῷ> τὰ ὀνόματα· προεξειργασμένων δὲ τούτων κριὸν θύσαντεσ καὶ τὸ δέρμα ὑποστρωσάμενοι καθεύδουσιν ἀναμένοντεσ δήλωσιν ὀνείρατοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION