Lucian, Dialogi mortuorum, Διογένησ καὶ Ἡρακλῆσ. 5:

Θρασὺσ εἶ καὶ λάλοσ, καὶ εἰ μὴ παύσῃ σκώπτων ἐσ ἐμέ, εἴσῃ αὐτίκα οἱού θεοῦ εἴδωλόν εἰμι. Τὸ μὲν τόξον γυμνὸν καὶ πρόχειρον· ἐγὼ δὲ τί ἂν ἔτι φοβοίμην σε ἅπαξ τεθνηκώσ; ἀτὰρ εἰπέ μοι πρὸσ τοῦ σοῦ Ἡρακλέουσ, ὁπότε ἐκεῖνοσ ἔζη, συνῆσ αὐτῷ καὶ τότε εἴδωλον ὤν; ἢ εἷσ μὲν ἦτε παρὰ τὸν βίον, ἐπεὶ δὲ ἀπεθάνετε, διαιρεθέντεσ ὁ μὲν ἐσ θεοὺσ ἀπέπτατο, σὺ δὲ τὸ εἴδωλον, ὥσπερ εἰκὸσ ἦν, ἐσ ᾅδου πάρει;