Lucian, Dialogi mortuorum, Πλούτων κατὰ Μενίππου

(루키아노스, Dialogi mortuorum, Πλούτων κατὰ Μενίππου)

Οὐ φέρομεν, ὦ Πλούτων, Μένιππον τουτονὶ τὸν κύνα παροικοῦντα· ὥστε ἢ ἐκεῖνόν ποι κατάστησον ἢ ἡμεῖσ μετοικήσομεν ἐσ ἕτερον τόπον. Τί δ̓ ὑμᾶσ δεινὸν ἐργάζεται ὁμόνεκροσ ὤν; Ἐπειδὰν ἡμεῖσ οἰμώζωμεν καὶ στένωμεν ἐκείνων μεμνημένοι τῶν ἄνω, Μίδασ μὲν οὑτοσὶ τοῦ χρυσίου, Σαρδανάπαλλοσ δὲ τῆσ πολλῆσ τρυφῆσ, ἐγὼ δὲ Κροῖσοσ τῶν θησαυρῶν, ἐπιγελᾷ καὶ ἐξονειδίζει ἀνδράποδα καὶ καθάρματα ἡμᾶσ ἀποκαλῶν, ἐνίοτε δὲ καὶ ᾅδων ἐπιταράττει ἡμῶν τὰσ οἰμωγάσ, καὶ ὅλωσ λυπηρόσ ἐστι. Τί ταῦτά φασιν, ὦ Μένιππε; Ἀληθῆ, ὦ Πλούτων· μισῶ γὰρ αὐτοὺσ ἀγεννεῖσ καὶ ὀλεθρίουσ ὄντασ, οἷσ οὐκ ἀπέχρησε βιῶναι κακῶσ, ἀλλὰ καὶ ἀποθανόντεσ. ἔτι μέμνηνται καὶ περιέχονται τῶν ἄνω·

χαίρω τοιγαροῦν ἀνιῶν αὐτούσ. Ἀλλ̓ οὐ χρή· λυποῦνται γὰρ οὐ μικρῶν στερόμενοι. Καὶ σὺ μωραίνεισ, ὦ Πλούτων, ὁμόψηφοσ ὢν τοῖσ τούτων στεναγμοῖσ; Οὐδαμῶσ, ἀλλ̓ οὐκ ἂν ἐθέλοιμι στασιάζειν ὑμᾶσ. Καὶ μήν, ὦ κάκιστοι Λυδῶν καὶ Φρυγῶν καὶ Ἀσσυρίων, οὕτω γινώσκετε ὡσ οὐδὲ παυσομένου μου·

ἔνθα γὰρ ἂν ἰήτε, ἀκολουθήσω ἀνιῶν καὶ κατᾴδων καὶ καταγελῶν. Ταῦτα οὐχ ὕβρισ; Οὔκ, ἀλλ̓ ἐκεῖνα ὕβρισ ἦν, ἃ ὑμεῖσ ἐποιεῖτε, προσκυνεῖσθαι ἀξιοῦντεσ καὶ ἐλευθέροισ ἀνδράσιν ἐντρυφῶντεσ καὶ τοῦ θανάτου τὸ παράπαν οὐ μνημονεύοντεσ· τοιγαροῦν οἰμώξεσθε πάντων ἐκείνων ἀφῃρημένοι. Πολλῶν γε, ὦ θεοί, καὶ μεγάλων κτημάτων. Ὅσου μὲν ἐγὼ χρυσοῦ. Ὅσησ δὲ ἐγὼ τρυφῆσ. Εὖ γε, οὕτω ποιεῖτε· ὀδύρεσθε μὲν ὑμεῖσ, ἐγὼ δὲ τὸ γνῶθι σαυτὸν πολλάκισ συνείρων ἐπᾴσομαι ὑμῖν· πρέποι γὰρ ἂν ταῖσ τοιαύταισ οἰμωγαῖσ ἐπᾳδόμενον.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION