Lucian, Dialogi mortuorum, Πλούτων καὶ Ἑρμῆσ.

(루키아노스, Dialogi mortuorum, Πλούτων καὶ Ἑρμῆσ.)

Τὸν γέροντα οἶσθα, τὸν πάνυ γεγηρακότα λέγω, τὸν πλούσιον Εὐκράτην, ᾧ παῖδεσ μὲν οὐκ εἰσίν, οἱ τὸν κλῆρον δὲ θηρῶντεσ πεντακισμύριοι; Ναί, τὸν Σικυώνιον φήσ.

τί οὖν; Ἐκεῖνον μέν, ὦ Ἑρμῆ, ζῆν ἐάσον ἐπὶ τοῖσ ἐνενήκοντα ἔτεσιν, ἃ βεβίωκεν, ἐπιμετρήσασ ἄλλα τοσαῦτα, εἰ δὲ οἱο͂́ν τε ἦν, καὶ ἔτι πλείω, τουσ δὲ κόλακασ αὐτοῦ Χαρῖνον τὸν νέον καὶ Δάμωνα καὶ τοὺσ ἄλλουσ κατάσπασον ἐφεξῆσ ἅπαντασ. Ἄτοπον ἂν δόξειε τὸ τοιοῦτον. Οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ δικαιότατον· τί γὰρ ἐκεῖνοι παθόντεσ εὔχονται ἀποθανεῖν ἐκεῖνον ἢ τῶν χρημάτων ἀντιποιοῦνται οὐδὲν προσήκοντεσ; ὃ δὲ πάντων ἐστὶ μιαρώτατον, ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα εὐχόμενοι ὅμωσ θεραπεύουσιν ἔν γε τῷ φανερῷ, καὶ νοσοῦντοσ ἃ μὲν βουλεύονται πᾶσι πρόδηλα, θύσειν δὲ ὅμωσ ὑπισχνοῦνται, ἢν ῥαΐσῃ, καὶ ὅλωσ ποικίλη τισ ἡ κολακεία τῶν ἀνδρῶν.

διὰ ταῦτα ὁ μὲν ἔστω ἀθάνατοσ, οἱ δὲ προαπίτωσαν αὐτοῦ μάτην ἐπιχανόντεσ. Γελοῖα πείσονται, πανοῦργοι ὄντεσ·

πολλὰ κἀκεῖνοσ εὖ μάλα διαβουκολεῖ αὐτοὺσ καὶ ἐλπίζει, καὶ ὅλωσ ἀεὶ θανόντι ἐοικὼσ ἔρρωται πολὺ μᾶλλον τῶν νέων. οἱ δὲ ἤδη τὸν κλῆρον ἐν σφίσι διῃρημένοι βόσκονται ζωὴν μακαρίαν πρὸσ ἑαυτοὺσ τιθέντεσ.

Οὐκοῦν ὁ μὲν ἀποδυσάμενοσ τὸ γῆρασ ὥσπερ Ιὄλεωσ ἀνηβησάτω, οἱ δὲ ἀπὸ μέσων τῶν ἐλπίδων τὸν ὀνειροποληθέντα πλοῦτον ἀπολιπόντεσ ἡκέτωσαν ἤδη κακοὶ κακῶσ ἀποθανόντεσ. Ἀμέλησον, ὦ Πλούτων μετελεύσομαι γάρ σοι ἤδη αὐτοὺσ καθ̓ ἕνα ἑξῆσ· ἑπτὰ δέ, οἶμαι, εἰσί. Κατάσπα, ὁ δὲ παραπέμψει ἕκαστον ἀντὶ γέροντοσ αὖθισ πρωθήβησ γενόμενοσ.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION