Lucian, Dialogi mortuorum, Φίλιπποσ καὶ Ἀλέξανδροσ. 9:

ἢ τίσ οὐκ ἂν ἐγέλασεν ὁρῶν τὸν τοῦ Διὸσ υἱὸν λειποψυχοῦντα, δεόμενον τῶν ἰατρῶν βοηθεῖν; νῦν μὲν γὰρ ὁπότε ἤδη τέθνηκασ, οὐκ οἰεί πολλοὺσ εἶναι τοὺσ τὴν προσποίησιν ἐκείνην ἐπικερτομοῦντασ, ὁρῶντασ τὸν νεκρὸν τοῦ θεοῦ ἐκτάδην κείμενον, μυδῶντα ἤδη καὶ ἐξῳδηκότα κατὰ νόμον σωμάτων ἁπάντων; ἄλλωσ τε καὶ τοῦτο, ὃ χρήσιμον ἔφησ, ὦ Ἀλέξανδρε, τὸ διὰ τοῦτο κρατεῖν ῥᾳδίωσ, πολὺ τῆσ δόξησ ἀφῄρει τῶν κατορθουμένων· πᾶν γὰρ ἐδόκει ἐνδεὲσ ὑπὸ θεοῦ γίγνεσθαι δοκοῦν.