Lucian, Dialogi mortuorum, Ἀλέξανδροσ, Ἀννίβασ, Μίνωσ καὶ Σκηπίων. 9:

ταῦτά ἐστιν ἃ ἐγὼ Ἀλεξάνδρου ἀμείνων φημὶ εἶναι. εἰ δέ ἐστι καλλίων οὑτοσί, διότι διαδήματι τὴν κεφαλὴν διεδέδετο, Μακεδόσι μὲν ἴσωσ καὶ ταῦτα σεμνά, οὐ μὴν διὰ τοῦτο ἀμείνων δόξειεν ἂν γενναίου καὶ στρατηγικοῦ ἀνδρὸσ τῇ γνώμῃ πλέον ἤπερ τῇ τύχῃ κεχρημένου. Ὁ μὲν εἴρηκεν οὐκ ἀγεννῆ τὸν λόγον οὐδὲ ὡσ Λίβυν εἰκὸσ ἦν ὑπὲρ αὑτοῦ. σὺ δέ, ὦ Ἀλέξανδρε, τί πρὸσ ταῦτα φήσ;