Plutarch, Demetrius, chapter 37

(플루타르코스, Demetrius, chapter 37)

ἡ μὲν οὖν νὺξ οἱο͂ν εἰκὸσ θόρυβον ἔσχεν. ἅμα δὲ ἡμέρᾳ ταραττομένοισ τοῖσ Μακεδόσι καὶ φοβουμένοισ τὴν τοῦ Δημητρίου δύναμιν, ὡσ ἐπῄει μὲν οὐδεὶσ φοβερόσ, ὁ δὲ Δημήτριοσ ἔπεμπε βουλόμενοσ ἐντυχεῖν καὶ περὶ τῶν πεπραγμένων ἀπολογήσασθαι, θαρρεῖν παρέστη καὶ δέχεσθαι φιλανθ ρώπωσ αὐτόν. ὡσ δὲ ἦλθεν, οὐ μακρῶν ἐδέησεν αὐτῷ λόγων, ἀλλὰ τῷ μισεῖν μὲν τὸν Ἀντίπατρον, φονέα μητρὸσ ὄντα, βελτίονοσ δὲ ἀπορεῖν, ἐκεῖνον ἀνηγόρευσαν βασιλέα Μακεδόνων, καὶ παραλαβόντεσ εὐθὺσ κατῆγον εἰσ Μακεδονίαν.

ἦν δὲ καὶ τοῖσ οἴκοι Μακεδόσιν οὐκ ἀκούσιοσ ἡ μεταβολή, μεμνημένοισ ἀεὶ καὶ μισοῦσιν ἃ Κάσανδροσ εἰσ Ἀλέξανδρον τεθνηκότα παρηνόμησεν. εἰ δέ τισ ἔτι μνήμη τῆσ Ἀντιπάτρου τοῦ παλαιοῦ μετριότητοσ ὑπελείπετο, καὶ ταύτην Δημήτριοσ ἐκαρποῦτο Φίλᾳ συνοικῶν καὶ τὸν ἐξ ἐκείνησ υἱὸν ἔχων διάδοχον τῆσ ἀρχῆσ, ἤδη τότε μειράκιον ὄντα καὶ τῷ πατρὶ συστρατευόμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION