Plutarch, Brutus, chapter 53

(플루타르코스, Brutus, chapter 53)

τοῦτον δὲ τὸν Στράτωνα Μεσσάλασ ἑταῖροσ ὢν Βρούτῳ Καίσαρι διαλλαγεὶσ ἐπὶ σχολῆσ ποτε προσήγαγε, καὶ δακρύσασ εἶπεν· "οὗτόσ ἐστιν, ὦ Καῖσαρ, ὁ ἀνήρ, ὁ τῷ ἐμῷ Βρούτῳ τὴν τελευταίαν ὑπουργήσασ χάριν. "ὦ Καῖσαρ, ἀεὶ τῆσ βελτίονοσ καὶ δικαιοτέρασ τιμῆσ καὶ μερίδοσ ἐγενόμην.

τὸν δὲ Βροῦτον ὁ Ἀντώνιοσ ἀνευρὼν τεθνηκότα τὸ μὲν σῶμα τῇ πολυτελεστάτῃ τῶν ἑαυτοῦ φοινικίδων περιβαλεῖν ἐκέλευσεν, ὕστερον δὲ τὴν φοινικίδα κεκλεμμένην αἰσθόμενοσ ἀπέκτεινε τὸν ὑφελόμενον.

τὰ δὲ λείψανα πρὸσ τὴν μητέρα τοῦ Βρούτου Σερβιλίαν ἀπέπεμψε. Πορκίαν δὲ τὴν Βρούτου γυναῖκα Νικόλαοσ ὁ φιλόσοφοσ ἱστορεῖ καὶ Οὐαλέριοσ Μάξιμοσ βουλομένην ἀποθανεῖν, ὡσ οὐδεὶσ ἐπέτρεπε τῶν φίλων, ἀλλὰ προσέκειντο καὶ παρεφύλαττον, ἐκ τοῦ πυρὸσ ἀναρπάσασαν ἄνθρακασ καταπιεῖν καὶ τὸ στόμα συγκλείσασαν καὶ μύσασαν οὕτω διαφθαρῆναι.

καίτοι φέρεταί τισ ἐπιστολὴ Βρούτου πρὸσ τοὺσ φίλουσ ἐγκαλοῦντοσ αὐτοῖσ καὶ ὀλοφυρομένου περὶ τῆσ Πορκίασ, ὡσ ἀμεληθείσησ ὑπ’ αὐτῶν καὶ προελομένησ διὰ νόσον καταλιπεῖν τὸν βίον.

ἐοίκεν οὖν ὁ Νικόλαοσ ἠγνοηκέναι τὸν χρόνον, ἐπεὶ τό γε πάθοσ καὶ τὸν ἔρωτα τῆσ γυναικὸσ καὶ τὸν τρόπον τῆσ τελευτῆσ ὑπονοῆσαι δίδωσι καὶ τὸ ἐπιστόλιον, εἴπερ ἄρα τῶν γνησίων ἐστίν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION