헬라어 문장 검색 - Παυσαν́Δεσξριπ́10́32́

(파우사니아스, Description of Greece, Φωκικά, Λοκρῶν Ὀζόλων, chapter 32)

τοῦ περιβόλου δὲ τοῦ ἱεροῦ θέατρον ἔχεται θέασ ἄξιον, ἐπαναβάντι δὲ ἐκ τοῦ περιβόλου Διονύσου δὲ ἄγαλμα ἐνταῦθα Κνιδίων ἐστὶν ἀνάθημα. στάδιον δέ σφισιν ἀνωτάτω τῆσ πόλεωσ τοῦτό ἐστιν· ἐπεποίητο δὲ ἐκ τῆσ πέτρασ ὁποῖαι περὶ τὸν Παρνασσόν εἰσιν αἱ πολλαί, ἄχρισ Ἀθηναῖοσ Ἡρώδησ λίθῳ τῷ Πεντελῆσιν αὐτὸ μετεκόσμησεν. τὰ μὲν δὴ ἀνήκοντα ἐσ συγγραφὴν τοσαῦτά τε καὶ τοιαῦτα κατ’ ἐμὲ ἦν τὰ δὲ λειπόμενα ἐν Δελφοῖσ·

ἰόντι δὲ ἐκ Δελφῶν ἐπὶ τὰ ἄκρα τοῦ Παρνασσοῦ, σταδίοισ μὲν ὅσον ἑξήκοντα ἀπωτέρω Δελφῶν ἐστιν ἄγαλμα χαλκοῦν, καὶ ῥᾴων εὐζώνῳ ἀνδρὶ ἢ ἡμιόνοισ τε καὶ ἵπποισ ἐπὶ τὸ ἄντρον ἐστὶν ἄνοδοσ τὸ Κωρύκιον.

τούτῳ δὲ τῷ ἄντρῳ γενέσθαι τὸ ὄνομα ἀπὸ νύμφησ Κωρυκίασ ἐδήλωσα ὀλίγον τι ἔμπροσθεν· σπηλαίων δὲ ὧν εἶδον θέασ ἄξιον μάλιστα ἐφαίνετο εἶναί μοι. ὅσα μὲν γὰρ ἐπί τε αἰγιαλοῖσ καὶ ἀγχιβαθεῖ τῇ θαλάσσῃ, τούτων μὲν οὐδὲ ἀριθμὸν ἄν τισ ἐθέλων ἐξεύροι, ὀνομαστότατα δὲ ἔν τε Ἕλλησι καὶ ἐν γῇ τῇ βαρβάρων ἐστί·

Φρύγεσ οἱ ἐπὶ ποταμῷ Πεγκέλᾳ, τὰ δὲ ἄνωθεν ἐξ Ἀρκαδίασ καὶ Ἀζάνων ἐσ ταύτην ἀφικόμενοι τὴν χώραν, δεικνύουσιν ἄντρον καλούμενον Στεῦνοσ περιφερέσ τε καὶ ὕψουσ ἔχον εὐπρεπῶσ· Μητρὸσ δέ ἐστιν ἱερόν, καὶ ἄγαλμα Μητρὸσ πεποίηται. Θεμισώνιον δὲ τὸ ὑπὲρ Λαοδικείασ Φρύγεσ μὲν καὶ τοῦτο οἰκοῦσιν·

ὅτε δὲ ὁ Γαλατῶν στρατὸσ ἔφερε καὶ ἦγεν Ιὠνίαν καὶ Ιὠνίασ τὰ ὅμορα, οἱ Θεμισωνεῖσ φασιν αὑτοῖσ Ἡρακλέα βοηθὸν καὶ Ἀπόλλωνα γενέσθαι καὶ Ἑρμῆν· τούτουσ γὰρ τοῖσ τὰσ ἀρχὰσ ἔχουσιν ἄντρον τε δι’ ὀνειράτων δεῖξαι καὶ ἀποκρυφθῆναι Θεμισωνεῦσι καὶ γυναιξὶν αὐτῶν καὶ παισὶν ἐσ τοῦτο προστάξαι τὸ ἄντρον. καὶ ἐπὶ τούτῳ πρὸ τοῦ σπηλαίου σφίσιν ἀγάλματα οὐ μεγάλα ἐστὶν Ἡρακλέουσ καὶ Ἑρμοῦ τε καὶ Ἀπόλλωνοσ, Σπηλαῖ̈ται καλούμενοι·

τὸ δὲ ἀπέχει ὅσον τριάκοντα τοῦ ἄστεωσ σταδίουσ, ὕδατοσ δέ εἰσιν ἐν αὐτῷ πηγαί· οὔτε δὲ ἔσοδοσ ἐσ αὐτὸ φέρει οὔτε ἐπὶ πολὺ ἡ αὐγὴ δίεισι τοῦ ἡλίου, τοῦ τε ὀρόφου τὰ πλείονα ἐγγυτάτω τοῦ ἐδάφουσ γίνεται.

ἔστι δὲ καὶ τοῖσ ἐπὶ ποταμῷ Ληθαίῳ Μάγνησιν Αὐλαὶ καλούμενον χωρίον·

ἐνταῦθα Ἀπόλλωνι ἀνεῖται σπήλαιον, μεγέθουσ μὲν εἵνεκα οὐ πολλοῦ θαύματοσ, τὸ δὲ ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνοσ τὰ μάλιστα ἀρχαῖον καὶ ἰσχὺν ἐπὶ ἔργῳ παρέχεται παντί· καὶ αὐτῷ ἄνδρεσ ἱεροὶ κατὰ κρημνῶν τε ἀποτόμων καὶ πετρῶν πηδῶσιν ὑψηλῶν καὶ ὑπερμήκη δένδρα ἐριπόντεσ ἐκ ῥιζῶν κατὰ τὰ στενώτατα τῶν ἀτραπῶν ὁμοῦ τοῖσ ἄχθεσιν ὁδεύουσι. τὸ δὲ ἄντρον τὸ Κωρύκιον μεγέθει τε ὑπερβάλλει τὰ εἰρημένα καὶ ἔστιν ἐπὶ πλεῖστον ὁδεῦσαι δι’ αὐτοῦ καὶ ἄνευ λαμπτήρων·

ὅ τε ὄροφοσ ἐσ αὔταρκεσ ἀπὸ τοῦ ἐδάφουσ ἀνέστηκε, καὶ ὕδωρ τὸ μὲν ἀνερχόμενον ἐκ πηγῶν, πλέον δὲ ἔτι ἀπὸ τοῦ ὀρόφου στάζει, ὥστε καὶ δῆλα ἐν τῷ ἐδάφει σταλαγμῶν τὰ ἴχνη διὰ παντόσ ἐστι τοῦ ἄντρου. ἱερὸν δὲ αὐτὸ οἱ περὶ τὸν Παρνασσὸν Κωρυκίων τε εἶναι Νυμφῶν καὶ Πανὸσ μάλιστα ἥγηνται. ἀπὸ δὲ τοῦ Κωρυκίου χαλεπὸν ἤδη καὶ ἀνδρὶ εὐζώνῳ πρὸσ τὰ ἄκρα ἀφικέσθαι τοῦ Παρνασσοῦ· τὰ δὲ νεφῶν τέ ἐστιν ἀνωτέρω τὰ ἄκρα καὶ αἱ Θυιάδεσ ἐπὶ τούτοισ τῷ Διονύσῳ καὶ τῷ Ἀπόλλωνι μαίνονται. Τιθορέα δὲ ἀπωτέρω Δελφῶν ὀγδοήκοντα ὡσ εἰκάσαι σταδίοισ ἐστὶ <καὶ ἑκατὸν> ἰόντι τὴν διὰ τοῦ Παρνασσοῦ·

τὴν δὲ οὐ πάντα ὀρεινήν, ἀλλὰ καὶ ὀχήμασιν ἐπιτήδειον πλεόνων ἔτι ἐλέγετο εἶναι σταδίων. εἰρημένα ἐν ἐπιστρατείᾳ τοῦ Μήδου καὶ Βάκιδι ἐν χρησμοῖσ.

Βάκισ μέν γε Τιθορέασ τοὺσ ἐνθάδε ἐκάλεσεν ἀνθρώπουσ·

Ἡροδότου δὲ ὁ ἐσ αὐτοὺσ λόγοσ ἐπιόντοσ φησὶ τοῦ βαρβάρου τοὺσ ἐνταῦθα οἰκοῦντασ ἀναφυγεῖν ἐσ τὴν κορυφήν, ὄνομα δὲ Νεῶνα μὲν τῇ πόλει, Τιθορέαν δὲ εἶναι τοῦ Παρνασσοῦ τῇ ἄκρᾳ. ἐοίκεν οὖν ἀνὰ χρόνον πρῶτα μὲν δὴ τῇ ἁπάσῃ χώρᾳ, μετὰ δὲ ταῦτα, ἐπειδὴ ἀνῳκίσθησαν ἀπὸ τῶν κωμῶν, ἐκνικῆσαι καὶ ἐπὶ τῇ πόλει Τιθορέαν μηδὲ ἔτι Νεῶνα ὀνομάζεσθαι· Τιθορέᾳ δὲ οἱ ἐπιχώριοι τεθῆναί φασιν ἀπὸ Τιθορέασ νύμφησ, οἱαῖ τὸ ἀρχαῖον λόγῳ τῷ ποιητῶν ἐφύοντο ἀπό τε ἄλλων δένδρων καὶ μάλιστα ἀπὸ τῶν δρυῶν. γενεᾷ δὲ ἤ με γενέσθαι μιᾷ πρότερον ἐσ τὸ χεῖρον ἔτρεψεν ὁ δαίμων τὰ ἐν τῇ Τιθορέᾳ.

θεάτρου μὲν δὴ καὶ κατασκευὴ καὶ περίβολόσ ἐστιν ἀγορᾶσ ἀρχαιοτέρασ· τὰ δὲ τῶν ἐν τῇ πόλει μάλιστα <ἐσ μνήμην> ἥκοντα Ἀθηνᾶσ ἐστιν ἄλσοσ καὶ ναόσ τε καὶ ἄγαλμα· καὶ ἐσ μνήμην Ἀντιόπησ μνῆμά ἐστι καὶ Φώκου. καί μοι τοῦ λόγου τὰ ἔχοντα ἐσ Θηβαίουσ ἐδήλωσε μὲν ὡσ ἡ Ἀντιόπη δι’ ὀργὴν ἐκ Διονύσου μανείη, καὶ κατὰ αἰτίαν ἥντινα ἐπεσπάσατο ἐκ τοῦ θεοῦ τὸ μήνιμα, ἐδήλωσε δὲ καὶ ὡσ ἐρασθέντι Φώκῳ τῷ Ὀρνυτίωνοσ συνῴκησε καὶ τέθαπται ὁμοῦ τῷ Φώκῳ, καὶ Βάκιδι ὁποῖά ἐστι τῷ χρησμολόγῳ κοινὰ ἐσ τοῦτον τὸν τάφον καὶ ἐσ τὸν Ζήθου τε ἐν Θήβαισ καὶ Ἀμφίονοσ. τὰ μὲν δὴ ἐσ συγγραφὴν τῶν ἐν τῷ πολίσματι ὅτι μὴ τὰ εἰρημένα ἄλλο ἦν οὐδέν, ποταμὸσ δὲ παρὰ τῶν Τιθορέων ῥέων τὴν πόλιν ποτόν σφισι γίνεται καταβαίνουσί τε ἐπὶ τὴν ὄχθην καὶ ἀρυομένοισ τὸ ὕδωρ·

ὄνομα δέ ἐστιν αὐτῷ Καχάλησ.

σταδίοισ δὲ ἀπωτέρω Τιθορέασ ἑβδομήκοντα ναόσ ἐστιν Ἀσκληπιοῦ, καλεῖται δὲ Ἀρχαγέτασ·

τιμὰσ δὲ παρὰ αὐτῶν ἔχει Τιθορέων καὶ ἐπ’ ἴσησ παρὰ Φωκέων τῶν ἄλλων. ἐντὸσ μὲν δὴ τοῦ περιβόλου τοῖσ τε ἱκέταισ καὶ ὅσοι τοῦ θεοῦ δοῦλοι, τούτοισ μὲν ἐνταῦθά εἰσι καὶ οἰκήσεισ· ἐν μέσῳ δὲ ὅ τε ναὸσ καὶ ἄγαλμα λίθου πεποιημένον, γένεια ἔχον μέγεθοσ καὶ ὑπὲρ δύο πόδασ· κλίνη δὲ ἐν δεξιᾷ κεῖται τοῦ ἀγάλματοσ, θύειν δὲ αὐτῷ τὰ πάντα ὁμοίωσ νομίζουσι πλὴν αἰγῶν. τοῦ δὲ Ἀσκληπιοῦ περὶ τεσσαράκοντα ἀπέχει σταδίουσ περίβολοσ καὶ ἄδυτον ἱερὸν Ἴσιδοσ, ἁγιώτατον ὁπόσα Ἕλληνεσ θεῷ τῇ Αἰγυπτίᾳ πεποίηνται·

οὔτε γὰρ περιοικεῖν ἐνταῦθα οἱ Τιθορεεῖσ νομίζουσιν οὔτε ἔσοδοσ ἐσ τὸ ἄδυτον ἄλλοισ γε ἢ ἐκείνοισ ἐστὶν οὓσ ἂν αὐτὴ προτιμήσασα ἡ Ἶσισ καλέσῃ σφᾶσ δι’ ἐνυπνίων. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐν ταῖσ ὑπὲρ Μαιάνδρου πόλεσι θεοὶ ποιοῦσιν οἱ καταχθόνιοι· οὓσ γὰρ ἂν ἐσ τὰ ἄδυτα ἐσιέναι θελήσωσιν, ἀποστέλλουσιν αὐτοῖσ ὀνειράτων ὄψεισ. ἐν δὲ τῇ Τιθορέων καὶ δὶσ ἑκάστου τοῦ ἔτουσ τῇ Ἴσιδι πανήγυριν ἄγουσι, τὴν μὲν τῷ ἦρι, τὴν δὲ μετοπωρινήν·

τρίτῃ δὲ ἡμέρᾳ πρότερον κατὰ ἑκατέραν τῶν πανηγύρεων, ὅσοισ ἐστὶν ἐσελθεῖν ἄδεια, τὸ ἄδυτον ἐκκαθαίρουσι τρόπον τινὰ ἀπόρρητον, καὶ δὴ καὶ τῶν ἱερείων ἃ ἐπὶ τῆσ προτέρασ ἐνεβλήθη πανηγύρεωσ, τούτων ὁπόσα ἂν ὑπολειπόμενα εὑρ́ωσι κομίζουσιν ἐσ τὸ αὐτὸ ἀεὶ χωρίον καὶ κατορύσσουσιν ἐνταῦθα· δύο τε ἀπὸ τοῦ ἀδύτου στάδια ἐτεκμαιρόμεθα ἐσ τοῦτο εἶναι τὸ χωρίον.

ταύτῃ μὲν δὴ τῇ ἡμέρᾳ τοσαῦτα περὶ τὸ ἱερὸν δρῶσι, τῇ δὲ ἐπιούσῃ σκηνὰσ οἱ καπηλεύοντεσ ποιοῦνται καλάμου τε καὶ ἄλλησ ὕλησ αὐτοσχεδίου·

τῇ τελευταίᾳ δὲ τῶν τριῶν πανηγυρίζουσι πιπράσκοντεσ καὶ ἀνδράποδα καὶ κτήνη τὰ πάντα, ἔτι δὲ ἐσθῆτασ καὶ ἄργυρον καὶ χρυσόν· μετὰ δὲ μεσοῦσαν τὴν ἡμέραν τρέπονται πρὸσ θυσίαν.

θύουσι δὲ καὶ βοῦσ καὶ ἐλάφουσ οἱ εὐδαιμονέστεροι, ὅσοι δέ εἰσιν ἀποδέοντεσ πλούτῳ, καὶ χῆνασ καὶ ὄρνιθασ τὰσ μελεαγρίδασ· οἰσὶ δὲ ἐσ τὴν θυσίαν οὐ νομίζουσιν οὐδὲ ὑσὶ χρῆσθαι καὶ αἰξίν. ὅσοισ μὲν δὴ καθαγίσασι τὰ ἱερεῖα ἐσ τὸ ἄδυτον ἀποστεῖλαι πεποιημένουσ ἀρχήν, καθελίξαι δεῖ σφᾶσ τὰ ἱερεῖα λίνου τελαμῶσιν ἢ βύσσου· τρόποσ δὲ τῆσ σκευασίασ ἐστὶν ὁ Αἰγύπτιοσ. πομπεύει τε δὴ πάντα ὅσα ἔθυσαν καὶ οἱ μὲν ἐσ τὸ ἄδυτον τὰ ἱερεῖα ἐσπέμπουσιν, οἱ δὲ ἔμπροσθε τοῦ ἀδύτου καθαγίζουσι τὰσ σκηνὰσ καὶ ἀποχωροῦσιν αὐτοὶ σπουδῇ.

καί φασί ποτε ἄνθρωπον οὐ τῶν καταβαινόντων ἐσ τὸ ἄδυτον, βέβηλον δέ, ἡνίκα ἤρχετο ἡ πυρὰ καίεσθαι, τηνικαῦτα ἐσελθεῖν ἐσ τὸ ἄδυτον ὑπὸ πολυπραγμοσύνησ τε καὶ τόλμησ· καί οἱ πάντα ἀνάπλεα εἰδώλων φαίνεσθαι, καὶ ἀναστρέψαι μὲν αὐτὸν ἐσ τὴν Τιθορέαν, διηγησάμενον δὲ ἃ ἐθεάσατο ἀφεῖναι τὴν ψυχήν. ἐοικότα δὲ ἀνδρὸσ ἤκουσα Φοίνικοσ, ἄγειν τῇ Ἴσιδι Αἰγυπτίουσ τὴν ἑορτήν, ὅτε αὐτὴν τὸν Ὄσιριν πενθεῖν λέγουσι·

τηνικαῦτα δὲ καὶ ὁ Νεῖλοσ ἀναβαίνειν σφίσιν ἄρχεται, καὶ τῶν ἐπιχωρίων πολλοῖσ ἐστιν εἰρημένα ὡσ τὰ αὔξοντα τὸν ποταμὸν καὶ ἄρδειν τὰσ ἀρούρασ ποιοῦντα δάκρυά ἐστι τῆσ Ἴσιδοσ. τότε οὖν τὸν Ῥωμαῖον, ὃσ ἐπετέτραπτο Αἴγυπτον, ἄνδρα ἔφη χρήμασιν ἀναπείσαντα ἐσ τὸ ἄδυτον καταπέμψαι τῆσ Ἴσιδοσ τὸ ἐν Κόπτῳ·

καὶ ὁ ἐσπεμφθεὶσ ἀνέστρεψε μὲν ἐκ τοῦ ἀδύτου, διηγησάμενον δὲ ὁπόσα ἐθεάσατο καὶ τοῦτον αὐτίκα ἐπυνθανόμην τελευτῆσαι. τὸ ἔποσ οὖν ἀληθεύειν ἐοίκε τὸ Ὁμήρου, σὺν οὐδενὶ αἰσίῳ τοὺσ θεοὺσ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων ἐναργῶσ ὁρᾶσθαι. τὸ δὲ ἔλαιον τὸ ἐν τῇ Τιθορέων ἀποδεῖ μὲν πλήθει τοῦ τε Ἀττικοῦ καὶ τοῦ Σικυωνίου, χρόᾳ δὲ ὑπερβάλλει καὶ ἡδονῇ <τὸ> Ἰβηρικὸν καὶ τὸ ἐκ τῆσ νήσου τῆσ Ἰστρίασ·

καὶ μύρα τε ἀπ’ αὐτοῦ παντοῖα ἑψοῦσι καὶ τὸ ἔλαιον ὡσ βασιλέα ἄγουσιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Pausanias, Description of Greece, Φωκικά, Λοκρῶν Ὀζόλων, chapter 32

(파우사니아스, Description of Greece, Φωκικά, Λοκρῶν Ὀζόλων, chapter 32)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION