Lucian, Dialogi mortuorum, Μίνωσ καὶ Σώστρατοσ. 1:

Ὁ μὲν λῃστὴσ οὑτοσὶ Σώστρατοσ ἐσ τὸν Πυριφλεγέθοντα ἐμβεβλήσθω, ὁ δὲ ἱερόσυλοσ ὑπὸ τῆσ Χιμαίρασ διασπασθήτω, ὁ δὲ τύραννοσ, ὦ Ἑρμῆ, παρὰ τὸν Τιτυὸν ἀποταθεὶσ ὑπὸ τῶν γυπῶν καὶ αὐτὸσ κειρέσθω τὸ ἧπαρ, ὑμεῖσ δὲ οἱ ἀγαθοὶ ἄπιτε κατα τάχοσ ἐσ τὸ Ἠλύσιον πεδίον καὶ τὰσ μακάρων νήσουσ κατοικεῖτε, ἀνθ̓ ὧν δίκαια ἐποιεῖτε παρὰ τὸν βίον. Ἄκουσον, ὦ Μίνωσ, εἴ σοι δίκαια δόξω λέγειν. Νῦν ἀκούσω αὖθισ; οὐ γὰρ ἐξελήλεγξαι, ὦ Σώστρατε, πονηρὸσ ὢν καὶ τοσούτουσ ἀπεκτονώσ;