Lucian, Dialogi mortuorum, Αἰᾶσ καὶ Ἀγαμέμνων. 2:

Εἰ σὺ μανείσ, ὠ Αἰᾶν, σαυτὸν ἐφόνευσασ, ἐμέλλησασ δὲ καὶ ἡμᾶσ ἅπαντασ. τί αἰτιᾷ τὸν Ὀδυσσέα καὶ πρῴην οὔτε προσέβλεψασ αὐτόν, ὁπότε ἧκε μαντευσόμενοσ, οὔτε προσειπεῖν ἠξίωσασ ἄνδρα συστρατιώτην καὶ ἑταῖρον, ἀλλ̓ ὑπεροπτικῶσ μεγάλα βαίνων παρῆλθεσ; Εἰκότωσ, ὦ Ἀγάμεμνον· αὐτὸσ γάρ μοι τῆσ μανίασ αἴτιοσ κατέστη μόνοσ ἀντεξετασθεὶσ ἐπὶ τοῖσ ὅπλοισ. Ἠξίωσασ δὲ ἀνανταγώνιστοσ εἶναι καὶ ἀκονιτὶ κρατεῖν ἁπάντων;