Lucian, Dialogi mortuorum, Μένιπποσ καὶ Χείρων. 3:

Οὐχ ἡδὺ ἦν ζῶντα ὁρᾶν τὸ φῶσ; Οὔκ, ὦ Μένιππε· τὸ γὰρ ἡδὺ ἔγωγε ποικίλον τι καὶ οὐχ ἁπλοῦν ἡγοῦμαι εἶναι. ἐγὼ δὲ ζῶν ἀεὶ καὶ ἀπολαύων τῶν ὁμοίων, ἡλίου, φωτόσ, τροφῆσ, αἱ ὡρ͂αι δὲ αἱ αὐταὶ καὶ τὰ γιγνόμενα ἅπαντα ἑξῆσ ἕκαστον, ὥσπερ ἀκολουθοῦντα θάτερον θατέρῳ, ἐνεπλήσθην γοῦν αὐτῶν· οὐ γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ ἀεί, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μὴ μετασχεῖν ὅλωσ τὸ τερπνὸν ἦν. Εὖ λέγεισ, ὦ Χείρων. τὰ ἐν ᾅδου δὲ πῶσ φέρεισ, ἀφ̓ οὗ προελόμενοσ αὐτὰ ἥκεισ;