Lucian, Dialogi mortuorum, Χάρων, Ἑρμῆσ, καὶ Μένιπποσ. 4:

Νὴ Δί̓ ὠνάμην γε, εἰ μέλλω καὶ ὑπερεκτίνειν τῶν νεκρῶν. Οὐκ ἀποστήσομαί σου. Τούτου γε ἕνεκα καὶ νεωλκήσασ τὸ πορθμεῖον παράμενε· πλὴν ἀλλ̓ ὅ γε μὴ ἔχω, πῶσ ἂν λάβοισ; Σὺ δ̓ οὐκ ᾔδεισ ὡσ κομίζεσθαι δέον; Ηἴδειν μέν, οὐκ εἶχον δέ. τί οὖν; ἐχρῆν διὰ τοῦτο μὴ ἀποθανεῖν; Μόνοσ οὖν αὐχήσεισ προῖκα πεπλευκέναι; Οὐ προῖκα, ὦ βέλτιστε· καὶ γὰρ ἤντλησα καὶ τῆσ κώπησ συνεπελαβόμην καὶ οὐκ ἔκλαον μόνοσ τῶν ἄλλων ἐπιβατῶν.