Lucian, Dialogi mortuorum, Μένιππος, Αἰακός καὶ Πυθαγόρας.? 9:

ἑπτὰ δὲ πάντες εἰσὶν ὡς ὁρᾷς. Ἄλυποι, ὦ Αἰακέ, οὗτοι μόνοι καὶ φαιδροὶ τῶν ἄλλων. ὁ δὲ σποδοῦ πλέως ὥσπερ ἐγκρυφίας ἄρτος, ὁ τὰς φλυκταίνας ἐξηνθηκώς, τίς ἐστιν· Ἐμπεδοκλῆς, ὦ Μένιππε, ἡμίεφθος ἀπὸ τῆς Αἴτνης παρών. Ὦ χαλκόπου βέλτιστε, τί παθὼν σαυτὸν ἐς τοὺς κρατῆρας ἐνέβαλες· Μελαγχολία τις, ὦ Μένιππε. Οὐ μὰ Δἴ, ἀλλὰ κενοδοξία καὶ τῦφος καὶ πολλὴ κόρυζα, ταῦτά σε ἀπηνθράκωσεν αὐταῖς κρηπῖσιν οὐκ ἀνάξιον ὄντα: πλὴν ἀλλ᾿ οὐδέν σε τὸ σόφισμα ὤνησεν: