Lucian, Dialogi mortuorum, Διογένησ καὶ Ἡρακλῆσ. 2:

Οὐχ Ἡρακλῆσ οὗτόσ ἐστιν; οὐ μὲν οὖν ἄλλοσ, μὰ τὸν Ἡρακλέα. τὸ τόξον, τὸ ῥόπαλον, ἡ λεοντῆ, τὸ μέγεθοσ, ὅλοσ Ἡρακλῆσ ἐστιν. εἶτα τέθνηκε Διὸσ υἱὸσ ὤν; εἰπέ μοι, ὦ καλλίνικε, νεκρὸσ εἶ; ἐγὼ γάρ σοι ἔθυον ὑπὲρ γῆσ ὡσ θεῷ. Καὶ ὀρθῶσ ἔθυεσ· ἐγὼ δ̓ εἴδωλόν εἰμι αὐτοῦ. Πῶσ λέγεισ; εἴδωλον τοῦ θεοῦ; καὶ δυνατὸν ἐξ ἡμισείασ μέν τινα θεὸν εἶναι, τεθνάναι δὲ τῷ ἡμίσει; Ναί· οὐ γὰρ ἐκεῖνοσ τέθνηκεν, ἀλλ̓ ἐγω ἡ εἰκῶν αὐτοῦ.