Lucian, Dialogi mortuorum, Ἀχιλλεὺσ καὶ Ἀντίλοχοσ. 7:

Ἑταιρικὴ μὲν ἡ παραίνεσισ, ἐμὲ δὲ οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ ἡ μνήμη τῶν παρὰ τὸν βίον ἀνιᾷ, οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν ἕκαστον· εἰ δὲ μὴ ὁμολογεῖτε, ταύτῃ χείρουσ ἐστὲ καθ̓ ἡσυχίαν αὐτὸ πάσχοντεσ. Οὔκ, ἀλλ̓ ἀμείνουσ, ὦ Ἀχιλλεῦ· τὸ γὰρ ἀνωφελὲσ τοῦ λέγειν ὁρῶμεν· σιωπᾶν γὰρ καὶ φέρειν και ἀνέχεσθαι δέδοκται ἡμῖν, μὴ καὶ γέλωτα ὄφλωμεν ὥσπερ καὶ σὺ τοιαῦτα εὐχόμενοι.