Lucian, Dialogi mortuorum, Διογένησ καὶ Ἀλέξανδροσ. 11:

Ἀλλ̓ οἶσθα ὃ δράσεισ; ἄκοσ γάρ σοι τῆσ λύπησ ὑποθήσομαι. ἐπεὶ ἐνταῦθά γε ἐλλέβοροσ οὐ φύε ται, σὺ δὲ κἂν τὸ Λήθησ ὕδωρ χανδὸν ἐπισπασάμενοσ πίε καὶ αὖθισ πίε καὶ πολλάκισ· οὕτωσ γὰρ παύσῃ ἐπὶ τοῖσ Ἀριστοτέλουσ ἀγαθοῖσ ἀνιώμενοσ. καὶ γὰρ Κλεῖτον ἐκεῖνον ὁρῶ καὶ Καλλισθένην καὶ ἄλλουσ πολλοὺσ ἐπὶ σὲ ὁρμῶντασ, ὡσ διασπάσαιντο καὶ ἀμύναιντό σε ὧν ἔδρασασ αὐτούσ. ὥστε τὴν ἑτέραν σὺ ταύτην βάδιζε καὶ πῖνε πολλάκισ, ὡσ ἔφην.