Lucian, Dialogi mortuorum, Χάρων καὶ Ἑρμῆς καὶ Μένιππος καὶ Κράτων.? 24:

Ναί, ὦ Μένιππε, οὐκ ἀφ᾿ ἑνός γε χωρίου, ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐς τὴν ἐκκλησίαν συνελθόντες ἄσμενοι γελῶσι πάντες ἐπὶ τῷ Λαμπίχου θανάτῳ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ συνέχεται πρὸς τῶν γυναικῶν καὶ τὰ παιδία νεογνὰ ὄντα ὁμοίως κἀκεῖνα ὑπὸ τῶν παίδων βάλλεται ἀφθόνοις τοῖς λίθοις: ἄλλοι δὲ Διόφαντον τὸν ῥήτορα ἐπαινοῦσιν ἐν Σικυῶνι ἐπιταφίους λόγους διεξιόντα ἐπὶ Κράτωνι τούτῳ. καὶ νὴ Δία γε ἡ Δαμασίου μήτηρ κωκύουσα ἐξάρχει τοῦ θρήνου σὺν γυναιξὶν ἐπὶ τῷ Δαμασίᾳ: σὲ δέ, ὦ Μένιππε, οὐδεὶς δακρύει, καθ᾿ ἡσυχίαν δὲ κεῖσαι μόνος.