Lucian, Dialogi mortuorum, Χάρων καὶ Ἑρμῆσ καὶ Μένιπποσ καὶ Κράτων. 18:

Οὔκ, ὦ Ἑρμῆ, ἀλλὰ πρίονά μοι ἀνάδοσ· γελοιότερον γὰρ τοῦτο. Ὁ πέλεκυσ ἱκανόσ. εὖ γε. ἀνθρωπινώτεροσ νῦν ἀναπέφηνασ ἀποθέμενοσ σαυτοῦ τὴν κινάβραν. Βούλει μικρὸν ἀφέλωμαι καὶ τῶν ὀφρύων; Μάλιστα· ὑπὲρ τὸ μέτωπον γὰρ καὶ ταύτασ ἐπῆρκεν, οὐκ οἶδα ἐφ̓ ὅτῳ ἀνατείνων ἑαυτόν. τί τοῦτο; καὶ δακρύεισ, ὦ κάθαρμα, καὶ πρὸσ θάνατον ἀποδειλιᾷσ; ἔμβηθι δ̓ οὖν. Ἓν ἔτι τὸ βαρύτατον ὑπὸ μάλησ ἔχει.