Lucian, Dialogi mortuorum, Χάρων καὶ Ἑρμῆς καὶ Μένιππος καὶ Κράτων.? 7:

Λάμπιχος Γελῴων τύραννος. Τί οὖν, ὦ Λάμπιχε, τοσαῦτα ἔχων πάρει· Τί οὖν· ἐχρῆν, ὦ Ἑρμῆ, γυμνὸν ἥκειν τύραννον ἄνδρα· Τύραννον μὲν οὐδαμῶς, νεκρὸν δὲ μάλα: ὥστε ἀπόθου ταῦτα. Ἰδού σοι ὁ πλοῦτος ἀπέρριπται. Καὶ τὸν τῦφον ἀπόρριψον, ὦ Λάμπιχε, καὶ τὴν ὑπεροψίαν: βαρήσει γὰρ τὸ πορθμεῖον συνεμπεσόντα. Οὐκοῦν ἀλλὰ τὸ διάδημα ἐάσόν με ἔχειν καὶ τὴν ἐφεστρίδα. Οὐδαμῶς, ἀλλὰ καὶ ταῦτα ἄφες. Εἰε῀ν. τί ἔτι· πάντα γὰρ ἀφῆκα, ὡς ὁρᾷς. Καὶ τὴν ὠμότητα καὶ τὴν ἄνοιαν καὶ τὴν ὕβριν καὶ τὴν ὀργήν, καὶ ταῦτα ἄφες. Ἰδού σοι ψιλός εἰμι.