Lucian, Dialogi mortuorum, Χάρων καὶ Ἑρμῆσ καὶ Μένιπποσ καὶ Κράτων. 2:

Πῶσ οὖν ποιήσαντεσ εὐπλοήσομεν; Ἐγὼ ὑμῖν φράσω· γυμνοὺσ ἐπιβαίνειν χρὴ τὰ περιττὰ ταῦτα πάντα ἐπὶ τῆσ ἠϊόνοσ καταλιπόντασ· μόλισ γὰρ ἂν καὶ οὕτωσ δέξαιτο ὑμᾶσ τὸ πορθμεῖον. σοὶ δέ, ὦ Ἑρμῆ, μελήσει τὸ ἀπὸ τούτου μηδένα παραδέχεσθαι αὐτῶν, ὃσ ἂν μὴ ψιλὸσ ᾖ καὶ τὰ ἔπιπλα, ὥσπερ ἔφην, ἀποβαλών. παρὰ δὲ τὴν ἀποβάθραν ἑστὼσ διαγίνωσκε αὐτοὺσ καὶ ἀναλάμβανε γυμνοὺσ ἐπιβαίνειν ἀναγκάζων.