Lucian, Dialogi mortuorum, Σιμύλοσ καὶ Πολύστρατοσ. 7:

Τίνα δὲ αἱ τελευταῖαι τὸν κληρονόμον ἔσχον; ἦ πού τινα τῶν ἀπὸ τοῦ γένουσ; Οὐ μὰ Δία, ἀλλὰ νεώνητόν τινα τῶν μειρακίων τῶν ὡραίων Φρύγα. Ἀμφὶ πόσα ἔτη, ὦ Πολύστρατε; Σχεδὸν ἀμφὶ τὰ εἴκοσι. Ἤδη μανθάνω ἅτινά σοι ἐκεῖνοσ ἐχαρίζετο. Πλὴν ἀλλὰ πολὺ ἐκείνων ἀξιώτεροσ κληρονομεῖν, εἰ καὶ βάρβαροσ ἦν καὶ ὄλεθροσ, ὃν ἤδη καὶ αυτοὶ οἱ ἄριστοι θεραπεύουσιν. ἐκεῖνοσ τοίνυν ἐκληρονόμησέ μου καὶ νῦν ἐν τοῖσ εὐπατρίδαισ ἀριθμεῖται ὑπεξυρημένοσ μὲν τὸ γένειον καὶ βαρβαρίζων, Κόδρου δὲ εὐγενέστεροσ καὶ Νιρέωσ καλλίων καὶ Ὀδυσσέωσ συνετώτεροσ λεγόμενοσ εἶναι.