Lucian, Dialogi mortuorum, Κνήμων καὶ Δάμνιπποσ.

Τοῦτο ἐκεῖνο τὸ τῆσ παροιμίασ· ὁ νεβρὸσ τὸν λέοντα. Τί ἀγανακτεῖσ, ὦ Κνήμων; Πυνθάνῃ ὅ τι ἀγανακτῶ; κληρονόμον ἀκούσιον καταλέλοιπα κατασοφισθεὶσ ἄθλιοσ, οὓσ ἐβουλόμην ἂν μάλιστα σχεῖν τἀμὰ παραλιπών. Πῶσ τοῦτο ἐγένετο; Ἑρμόλαον τὸν πάνυ πλούσιον ἄτεκνον ὄντα ἐθεράπευον ἐπὶ θανάτῳ, κἀκεῖνοσ οὐκ ἀηδῶσ τὴν θεραπείαν προσίετο. ἔδοξε δή μοι καὶ σοφὸν τοῦτο εἶναι, θέσθαι διαθήκασ ἐσ τὸ φανερόν, ἐν αἷσ ἐκείνῳ καταλέλοιπα τἀμὰ πάντα, ὡσ κἀκεῖνοσ ζηλώσειε καὶ τὰ αὐτὰ πράξειε.