Lucian, Dialogi mortuorum, Ζηνόφαντοσ καὶ Καλλιδημίδησ. 4:

εἶτα ὁ μὲν ἔπινεν, ἐγὼ δὲ αὐτίκα μάλα ἐκτάδην ἐκείμην ὑποβολιμαῖοσ ἀντ̓ ἐκείνου νεκρόσ. τί τοῦτο γελᾷσ, ὦ Ζηνόφαντε; καὶ μὴν οὐκ ἔδει γε ἑταίρῳ ἀνδρὶ ἐπιγελᾶν Ἀστεῖα γάρ, ὦ Καλλιδημίδη, πέπονθασ. ὁ γέρων δὲ τί πρὸσ ταῦτα; Πρῶτον μὲν ὑπεταράχθη πρὸσ τὸ αἰφνίδιον, εἶτα συνείσ, οἶμαι, τὸ γεγενημένον ἐγέλα καὶ αὐτόσ, οἱᾶ́ γε ὁ οἰνοχόοσ εἴργασται. Πλὴν ἀλλ̓ οὐδὲ σὲ τὴν ἐπίτομον ἐχρῆν τραπέσθαι· ἧκε γὰρ ἄν σοι διὰ τῆσ λεωφόρου ἀσφαλέστερον, εἰ καὶ ὀλίγῳ βραδύτερον.