Lucian, Dialogi mortuorum, Τερψίων καὶ Πλούτων. 2:

Δικαιότατον μὲν οὖν, ὦ Τερψίων, εἴ γε ο μὲν ζῇ μηδένα εὐχόμενοσ ἀποθανεῖν τῶν φίλων, σὺ δὲ παρὰ πάντα τὸν χρόνον ἐπεβούλευεσ αὐτῷ περιμένων τὸν κλῆρον. Οὐ γὰρ ἐχρῆν γέροντα ὄντα καὶ μηκέτι χρήσασθαι τῷ πλούτῳ αὐτὸν δυνάμενον ἀπελθεῖν τοῦ βίου παραχωρήσαντα τοῖσ νέοισ; Καινά, ὦ Τερψίων, νομοθετεῖσ, τὸν μηκέτι τῷ πλούτῳ χρήσασθαι δυνάμενον πρὸσ ἡδονὴν ἀποθνήσκειν· τὸ δὲ ἄλλωσ ἡ Μοῖρα καὶ ἡ φύσισ διέταξεν.