Lucian, Dialogi mortuorum, Πλούτων καὶ Ἑρμῆσ. 5:

οἱ δὲ ἤδη τὸν κλῆρον ἐν σφίσι διῃρημένοι βόσκονται ζωὴν μακαρίαν πρὸσ ἑαυτοὺσ τιθέντεσ. Οὐκοῦν ὁ μὲν ἀποδυσάμενοσ τὸ γῆρασ ὥσπερ Ιὄλεωσ ἀνηβησάτω, οἱ δὲ ἀπὸ μέσων τῶν ἐλπίδων τὸν ὀνειροποληθέντα πλοῦτον ἀπολιπόντεσ ἡκέτωσαν ἤδη κακοὶ κακῶσ ἀποθανόντεσ. Ἀμέλησον, ὦ Πλούτων μετελεύσομαι γάρ σοι ἤδη αὐτοὺσ καθ̓ ἕνα ἑξῆσ· ἑπτὰ δέ, οἶμαι, εἰσί. Κατάσπα, ὁ δὲ παραπέμψει ἕκαστον ἀντὶ γέροντοσ αὖθισ πρωθήβησ γενόμενοσ.