Lucian, Dialogi mortuorum, Ἀχιλλεὺσ καὶ Ἀντίλοχοσ.

(루키아노스, Dialogi mortuorum, Ἀχιλλεὺσ καὶ Ἀντίλοχοσ.)

Οἱᾶ πρῴην, Ἀχιλλεῦ, πρὸσ τὸν Ὀδυσσέα σοι εἴρηται περὶ τοῦ θανάτου, ὡσ ἀγεννῆ καὶ ἀνάξια τοῖν διδασκάλοιν ἀμφοῖν, Χείρωνόσ τε καὶ Φοίνικοσ. μᾶλλον ἢ πάντων ἀνάσσειν τῶν νεκρῶν. μετὰ τῆσ ἀγαθῆσ δόξησ θάνατον.

Ὦ παῖ Νέστοροσ, ἀλλὰ τότε μὲν ἄπειροσ ἔτι τῶν ἐνταῦθα ὢν καὶ τὸ βέλτιον ἐκείνων ὁπότερον ἦν ἀγνοῶν τὸ δύστηνον ἐκεῖνο δοξάριον προετίμων τοῦ βίου, νῦν δὲ συνίημι ἤδη ὡσ ἐκείνη μὲν ἀνωφελήσ, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα οἱ ἄνω ῥαψῳδήσουσι·

"ἠμὲν κακὸσ ἠδὲ καὶ ἐσθλόσ. ταῦτά με ἀνιᾷ καὶ ἄχθομαι, ὅτι μὴ θητεύω ζῶν. Ὅμωσ τί οὖν ἄν τισ πάθοι, ὦ Ἀχιλλεῦ;

ταῦτα γὰρ ἔδοξε τῇ φύσει, πάντωσ ἀποθνήσκειν ἅπαντασ, ὥστε χρὴ ἐμμένειν τῷ νόμῳ καὶ μὴ ἀνιᾶσθαι τοῖσ διατεταγμένοισ. ἄλλωσ τε ὁρᾷσ τῶν ἑταίρων ὅσοι περὶ σέ ἐσμεν ὧδε· μετὰ μικρὸν δὲ καὶ Ὀδυσσεὺσ ἀφίξεται πάντωσ.

φέρει δὲ παραμυθίαν καὶ ἡ κοινωνία τοῦ πράγματοσ καὶ τὸ μὴ μόνον αὐτὸν πεπονθέναι. ὁρᾷσ τὸν Ηρακλέα καὶ τὸν Μελέαγρον καὶ ἄλλουσ θαυμαστοὺσ ἄνδρασ, οἳ οὐκ ἂν οἶμαι δέξαιντο ἀνελθεῖν, εἴ τισ αὐτοὺσ ἀναπέμψειε θητεύσοντασ ἀκλήροισ καὶ ἀβίοισ ἀνδράσιν. Ἑταιρικὴ μὲν ἡ παραίνεσισ, ἐμὲ δὲ οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ ἡ μνήμη τῶν παρὰ τὸν βίον ἀνιᾷ, οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν ἕκαστον·

εἰ δὲ μὴ ὁμολογεῖτε, ταύτῃ χείρουσ ἐστὲ καθ̓ ἡσυχίαν αὐτὸ πάσχοντεσ. Οὔκ, ἀλλ̓ ἀμείνουσ, ὦ Ἀχιλλεῦ· τὸ γὰρ ἀνωφελὲσ τοῦ λέγειν ὁρῶμεν· σιωπᾶν γὰρ καὶ φέρειν και ἀνέχεσθαι δέδοκται ἡμῖν, μὴ καὶ γέλωτα ὄφλωμεν ὥσπερ καὶ σὺ τοιαῦτα εὐχόμενοι.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION