Lucian, Dialogi mortuorum, Πλούτων καὶ Ἑρμῆσ. 2:

Ναί, τὸν Σικυώνιον φήσ. τί οὖν; Ἐκεῖνον μέν, ὦ Ἑρμῆ, ζῆν ἐάσον ἐπὶ τοῖσ ἐνενήκοντα ἔτεσιν, ἃ βεβίωκεν, ἐπιμετρήσασ ἄλλα τοσαῦτα, εἰ δὲ οἱο͂́ν τε ἦν, καὶ ἔτι πλείω, τουσ δὲ κόλακασ αὐτοῦ Χαρῖνον τὸν νέον καὶ Δάμωνα καὶ τοὺσ ἄλλουσ κατάσπασον ἐφεξῆσ ἅπαντασ. Ἄτοπον ἂν δόξειε τὸ τοιοῦτον. Οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ δικαιότατον· τί γὰρ ἐκεῖνοι παθόντεσ εὔχονται ἀποθανεῖν ἐκεῖνον ἢ τῶν χρημάτων ἀντιποιοῦνται οὐδὲν προσήκοντεσ;