Ancient Greek Text

Plutarch, De Iside et Osiride, section 71

(플루타르코스, De Iside et Osiride, section 71)

τὸ δ’ οὐκ ἔστι τοιοῦτον, ἀλλὰ θρηνοῦσι μὲν τοὺσ καρπούσ , εὔχονται δὲ τοῖσ αἰτίοισ καὶ δοτῆρσι θεοῖσ ἑτέρουσ; πάλιν νέουσ ποιεῖν καὶ ἀναφύειν ἀντὶ τῶν ἀπολλυμένων. ὅθεν ἄριστα λέγεται παρὰ τοῖσ φιλοσόφοισ τὸ τοὺσ μὴ μανθάνοντασ ὀρθῶσ ἀκούειν ὀνομάτων κακῶσ χρῆσθαι καὶ τοῖσ πράγμασιν· ἀλλὰ θεοὺσ καλεῖν, εἶτα τολμῶντεσ λέγειν, ὅτι τὴν Ἀθηνᾶν Λαχάρησ ἐξέδυσε, τὸν δ’ Απόλλωνα χρυσοῦσ βοστρύχουσ ἔχοντα Διονύσιοσ ἀπέκειρεν δὲ Ζεὺσ ὁ Καπετώλιοσ περὶ τὸν ἐμφύλιον πόλεμον ἐνεπρήσθη καὶ διεφθάρη, λανθάνουσι συνεφελκόμενοι καὶ παραδεχόμενοι δόξασ πονηρὰσ ἑπομένασ τοῖσ ὀνόμασιν.

τοῦτο δ’ οὐχ ἥκιστα πεπόνθασιν Αἰγύπτιοι περὶ τὰ τιμώμενα τῶν ζῴων.

Ἑκάτησ ἄγαλμα φωσφόρου κύων ἔσῃ.

Αἰγυπτίων δ’ οἱ πολλοὶ θεραπεύοντεσ αὐτὰ τὰ ζῷα καὶ περιέποντεσ ὡσ θεοὺσ οὐ γέλωτοσ μόνον οὐδὲ χλευασμοῦ καταπεπλήκασι τὰσ ἱερουργίασ ἀλλὰ τοῦτο τῆσ ἀβελτερίασ ἐλάχιστόν ἐστι κακόν· δόξα δ’ ἐμφύεται δεινή, τοὺσ μὲν ἀσθενεῖσ καὶ ἀκάκουσ εἰσ ἄκρατον ὑπερείπουσα τὴν δεισιδαιμονίαν, τοῖσ δὲ δριμυτέροισ καὶ θρασυτέροισ εἰσ ἀθέουσ ἐκπίπτουσα καὶ θηριώδεισ λογισμούσ;

καὶ περὶ τούτων τὰ εἰκότα διελθεῖν οὐκ ἀνάρμοστόν ἐστι.