Plutarch, Caius Marius, chapter 37

(플루타르코스, Caius Marius, chapter 37)

ἤδη δὲ Μιντούρνησ, πόλεωσ Ἰταλικῆσ, ὅσον εἴκοσι σταδίων ἀπέχοντεσ ὁρῶσιν ἱππέων ἴλην πρόσωθεν ἐλαύνοντασ ἐπ’ αὐτοὺσ καὶ κατὰ τύχην ὁλκάδασ δύο φερομένασ. ὡσ οὖν ἕκαστοσ ποδῶν εἶχε καὶ ῥώμησ καταδραμόντεσ ἐπὶ τὴν θάλασσαν καὶ καταβαλόντεσ ἑαυτοὺσ προσενήχοντο ταῖσ ναυσί. καὶ λαβόμενοι τῆσ ἑτέρασ οἱ περὶ τὸν Γράνιον ἀπεπέρασαν εἰσ τὴν ἄντικρυσ νῆσον Αἰναρία καλεῖται· αὐτὸν δὲ Μάριον βαρὺν ὄντα τῷ σώματι καὶ δυσμεταχείριστον οἰκέται δύο μόλισ καὶ χαλεπῶσ ὑπέρ τῆσ θαλάττησ ἐξάραντεσ εἰσ τὴν ἑτέραν ἔθεντο ναῦν, ἤδη τῶν ἱππέων ἐφεστώτων καὶ διακελευομένων ἀπὸ γῆσ τοῖσ ναύταισ κατάγειν τὸ πλοῖον ἢ τὸν Μάριον ἐκβαλόντασ αὐτοὺσ ἀποπλεῖν ὅπῃ χρῄζοιεν.

ἱκετεύοντοσ δὲ τοῦ Μαρίου καὶ δακρύοντοσ, οἱ κύριοι τῆσ ὁλκάδοσ ὡσ ἐν ὀλίγῳ πολλὰσ ἐπ’ ἀμφότερα τῆσ γνώμησ τροπὰσ λαβόντεσ ὅμωσ ἀπεκρίναντο τοῖσ ἱππεῦσι μὴ προέσθαι τὸν Μάριον. ἐκείνων δὲ πρὸσ ὀργὴν ἀπελασάντων αὖθισ ἑτέρων γενόμενοι λογισμῶν κατεφέροντο πρὸσ τὴν γῆν·

καὶ περὶ τὰσ ἐκβολὰσ τοῦ Λίριοσ ποταμοῦ διάχυσιν λιμνώδη λαμβάνοντοσ ἀγκύρασ βαλόμενοι παρεκάλουν αὐτὸν ἐκβῆναι καὶ τροφὴν ἐπὶ γῆσ λαβεῖν καὶ τὸ σῶμα θεραπεῦσαι κεκακωμένον, ἄχρι οὗ φορὰ γένηται· γίγνεσθαι δὲ τὴν εἰωθυῖαν ὡρ́αν τοῦ πελαγίου μαραινομένου καὶ τῶν ἑλῶν αὔραν ἀναδιδόντων ἐπιεικῶσ διαρκῆ. ταῦτα πεισθεὶσ ὁ Μάριοσ ἔπραττε·

καὶ τῶν ναυτῶν ἐξελομένων αὐτὸν ἐπὶ τὴν γῆν κατακλινεὶσ ἔν τινι πόᾳ πορρωτάτω τοῦ μέλλοντοσ εἶχε τὴν διάνοιαν. οἱ δὲ εὐθὺσ ἐπιβάντεσ ἐπὶ τὴν ναῦν καὶ τὰσ ἀγκύρασ ἀναλαβόντεσ ἔφευγον, ὡσ οὔτε καλὸν ἐκδοῦναι τὸν Μάριον αὐτοῖσ οὔτε σῴζειν ἀσφαλέσ, οὕτω δὴ πάντων ἔρημοσ ἀπολειφθείσ πολὺν μὲν χρόνον ἄναυδοσ ἐπὶ τῆσ ἀκτῆσ ἔκειτο, μόλισ δέ πωσ ἀναλαβὼν ἑαυτὸν ἐπορεύετο ταλαιπώρωσ ἀνοδίαισ· καὶ διεξελθὼν ἕλη βαθέα καὶ τάφρουσ ὕδατοσ καὶ πηλοῦ γεμούσασ ἐπιτυγχάνει καλύβῃ λιμνουργοῦ γέροντοσ, ὃν περιπεσὼν ἱκέτευε γενέσθαι σωτῆρα καὶ βοηθὸν ἀνδρόσ, εἰ διαφύγοι τὰ παρόντα, μείζονασ ἐλπίδων ἀμοιβὰσ ἀποδώσοντοσ.

ὁ δὲ ἄνθρωποσ, εἴτε πάλαι γινώσκων εἴτε πρὸσ τὴν ὄψιν ὡσ κρείττονα θαυμάσασ, ἀναπαύσασθαι μὲν ἔφη δεομένῳ τὸ σκηνύδριον ἐξαρκεῖν, εἰ δέ τινασ ὑποφεύγων πλάζοιτο κρύψειν αὐτὸν ἐν τόπῳ μᾶλλον ἡσυχίαν ἔχοντι. τοῦ δὲ Μαρίου δεηθέντοσ τοῦτο ποιεῖν, ἀγαγὼν αὐτὸν εἰσ τὸ ἕλοσ καὶ πτῆξαι κελεύσασ ἐν χωρίῳ κοίλῳ παρὰ τὸν ποταμὸν ἐπέβαλε τῶν τε καλάμων πολλοὺσ καὶ τῆσ ἄλλησ ἐπιφέρων ὕλησ ὅση κούφη καὶ περιπέσσειν ἀβλαβῶσ δυναμένη.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION