Pausanias, Description of Greece, Ἀρκαδικά, chapter 42

(파우사니아스, Description of Greece, Ἀρκαδικά, chapter 42)

τὸ δὲ ἕτερον τῶν ὀρῶν τὸ Ἐλάιον ἀπωτέρω μὲν Φιγαλίασ ὅσον τε σταδίοισ τριάκοντά ἐστι, Δήμητροσ δὲ ἄντρον αὐτόθι ἱερὸν ἐπίκλησιν Μελαίνησ. ὅσα μὲν δὴ οἱ ἐν Θελπούσῃ λέγουσιν ἐσ μῖξιν τὴν Ποσειδῶνόσ τε καὶ Δήμητροσ, κατὰ ταὐτά σφισιν οἱ Φιγαλεῖσ νομίζουσι, τεχθῆναι δὲ ὑπὸ τῆσ Δήμητροσ οἱ Φιγαλεῖσ φασιν οὐχ ἵππον ἀλλὰ τὴν Δέσποιναν ἐπονομαζομένην ὑπὸ Ἀρκάδων· τὸ δὲ ἀπὸ τούτου λέγουσι θυμῷ τε ἅμα ἐσ τὸν Ποσειδῶνα αὐτὴν καὶ ἐπὶ τῆσ Περσεφόνησ τῇ ἁρπαγῇ πένθει χρωμένην μέλαιναν ἐσθῆτα ἐνδῦναι καὶ ἐσ τὸ σπήλαιον τοῦτο ἐλθοῦσαν ἐπὶ χρόνον ἀπεῖναι πολύν.

ὡσ δὲ ἐφθείρετο μὲν πάντα ὅσα ἡ γῆ τρέφει, τὸ δὲ ἀνθρώπων γένοσ καὶ ἐσ πλέον ἀπώλλυτο ὑπὸ τοῦ λιμοῦ, θεῶν μὲν ἄλλων ἠπίστατο ἄρα οὐδεὶσ ἔνθα ἀπεκέκρυπτο ἡ Δημήτηρ, τὸν δὲ Πᾶνα ἐπιέναι μὲν τὴν Ἀρκαδίαν καὶ ἄλλοτε αὐτὸν ἐν ἄλλῳ θηρεύειν τῶν ὀρῶν, ἀφικόμενον δὲ καὶ πρὸσ τὸ Ἐλάιον κατοπτεῦσαι τὴν Δήμητρα σχήματόσ τε ὡσ εἶχε καὶ ἐσθῆτα ἐνεδέδυτο ποίαν· πυθέσθαι δὴ τὸν Δία ταῦτα παρὰ τοῦ Πανὸσ καὶ οὕτωσ ὑπ’ αὐτοῦ πεμφθῆναι τὰσ Μοίρασ παρὰ τὴν Δήμητρα, τὴν δὲ πεισθῆναί τε ταῖσ Μοίραισ καὶ ἀποθέσθαι μὲν τὴν ὀργήν, ὑφεῖναι δὲ καὶ τῆσ λύπησ.

σφᾶσ δὲ ἀντὶ τούτων φασὶν οἱ Φιγαλεῖσ τό τε σπήλαιον νομίσαι τοῦτο ἱερὸν Δήμητροσ καὶ ἐσ αὐτὸ ἄγαλμα ἀναθεῖναι ξύλου.

πεποιῆσθαι δὲ οὕτω σφίσι τὸ ἄγαλμα·

καθέζεσθαι μὲν ἐπὶ πέτρᾳ, γυναικὶ δὲ ἐοικέναι τἄλλα πλὴν κεφαλήν· κεφαλὴν δὲ καὶ κόμην εἶχεν ἵππου, καὶ δρακόντων τε καὶ ἄλλων θηρίων εἰκόνεσ προσεπεφύκεσαν τῇ κεφαλῇ· χιτῶνα δὲ ἐνεδέδυτο καὶ <ἐσ> ἄκρουσ τοὺσ πόδασ· δελφὶσ δὲ ἐπὶ τῆσ χειρὸσ ἦν αὐτῇ, περιστερὰ δὲ ἡ ὄρνισ ἐπὶ τῇ ἑτέρᾳ. ἐφ’ ὅτῳ μὲν δὴ τὸ ξόανον ἐποιήσαντο οὕτωσ, ἀνδρὶ οὐκ ἀσυνέτῳ γνώμην ἀγαθῷ δὲ καὶ τὰ ἐσ μνήμην δῆλά ἐστι· Μέλαιναν δὲ ἐπονομάσαι φασὶν αὐτήν, ὅτι καὶ ἡ θεὸσ μέλαιναν τὴν ἐσθῆτα εἶχε. τοῦτο μὲν δὴ τὸ ξόανον οὔτε ὅτου ποίημα ἦν οὔτε ἡ φλὸξ τρόπον ὅντινα ἐπέλαβεν αὐτό, μνημονεύουσιν·

ἀφανισθέντοσ δὲ τοῦ ἀρχαίου Φιγαλεῖσ οὔτε ἄγαλμα ἄλλο ἀπεδίδοσαν τῇ θεῷ καὶ ὁπόσα ἐσ ἑορτὰσ καὶ θυσίασ τὰ πολλὰ δὴ παρῶπτό σφισιν, ἐσ ὃ ἡ ἀκαρπία ἐπιλαμβάνει τὴν γῆν· καὶ ἱκετεύσασιν αὐτοῖσ χρᾷ τάδε ἡ Πυθία· Ἀρκάδεσ Ἀζᾶνεσ βαλανηφάγοι, οἳ Φιγάλειαννάσσασθ’, ἱππολεχοῦσ Δῃοῦσ κρυπτήριον ἄντρον,ἥκετε πευσόμενοι λιμοῦ λύσιν ἀλγινόεντοσ,μοῦνοι δὶσ νομάδεσ, μοῦνοι πάλιν ἀγριοδαῖται.

Δῃὼ μέν σε ἔπαυσε νομῆσ, Δῃὼ δὲ νομῆασἐκ δησισταχύων καὶ ἀναστοφάγων πάλι θῆκε,νοσφισθεῖσα γέρα προτέρων τιμάσ τε παλαιάσ. καί σ’ ἀλληλοφάγον θήσει τάχα καὶ τεκνοδαίτην,εἰ μὴ πανδήμοισ λοιβαῖσ χόλον ἱλάσσεσθεσήραγγόσ τε μυχὸν θείαισ κοσμήσετε τιμαῖσ. ὡσ δὲ οἱ Φιγαλεῖσ ἀνακομισθὲν τὸ μάντευμα ἤκουσαν, τά τε ἄλλα ἐσ πλέον τιμῆσ ἢ τὰ πρότερα τὴν Δήμητρα ἦγον καὶ Ὀνάταν τὸν Μίκωνοσ Αἰγινήτην πείθουσιν ἐφ’ ὅσῳ δὴ μισθῷ ποιῆσαί σφισιν ἄγαλμα Δήμητροσ·

τοῦ δὲ Ὀνάτα τούτου Περγαμηνοῖσ ἐστιν Ἀπόλλων χαλκοῦσ, θαῦμα ἐν τοῖσ μάλιστα μεγέθουσ τε ἕνεκα καὶ ἐπὶ τῇ τέχνῃ. τότε δὴ ὁ ἀνὴρ οὗτοσ ἀνευρὼν γραφὴν ἢ μίμημα τοῦ ἀρχαίου ξοάνου ‐ τὰ πλείω δέ, ὡσ λέγεται, καὶ κατὰ ὀνειράτων ὄψιν ‐ ἐποίησε χαλκοῦν Φιγαλεῦσιν ἄγαλμα, γενεαῖσ μάλιστα <δυσὶν> ὕστερον τῆσ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐπιστρατείασ τοῦ Μήδου. μαρτυρεῖ δέ μοι τῷ λόγῳ·

κατὰ γὰρ τὴν Ξέρξου διάβασιν ἐσ τὴν Εὐρώπην Συρακουσῶν τε ἐτυράννει καὶ Σικελίασ τῆσ ἄλλησ Γέλων ὁ Δεινομένουσ· ἐπεὶ δὲ ἐτελεύτησε Γέλων, ἐσ Ιἕρωνα ἀδελφὸν Γέλωνοσ περιῆλθεν ἡ ἀρχή· Ιἕρωνοσ δὲ ἀποθανόντοσ πρότερον πρὶν ἢ τῷ Ὀλυμπίῳ Διὶ ἀναθεῖναι τὰ ἀναθήματα ἃ εὔξατο ἐπὶ τῶν ἵππων ταῖσ νίκαισ, οὕτω Δεινομένησ ὁ Ιἕρωνοσ ἀπέδωκεν ὑπὲρ τοῦ πατρόσ. Ὀνάτα καὶ ταῦτα ποιήματα, καὶ ἐπιγράμματα ἐν Ὀλυμπίᾳ, τὸ μὲν ὑπὲρ τοῦ ἀναθήματόσ ἐστιν αὐτῶν,σόν ποτε νικήσασ, Ζεῦ Ὀλύμπιε, σεμνὸν ἀγῶνατεθρίππῳ μὲν ἅπαξ, μουνοκέλητι δὲ δίσ,δῶρα Ιἕρων τάδε σοι ἐχαρίσσατο·

παῖσ δ’ ἀνέθηκεΔεινομένησ πατρὸσ μνῆμα Συρακοσίου· τὸ δὲ ἕτερον λέγει τῶν ἐπιγραμμάτων·

υἱὸσ <μέν> με Μίκωνοσ Ὀνάτασ ἐξετέλεσσεν,νάσῳ ἐν Αἰγίνᾳ δώματα ναιετάων. ἡ δὲ ἡλικία τοῦ Ὀνάτα κατὰ τὸν Ἀθηναῖον Ἡγίαν καὶ Ἀγελάδαν συμβαίνει τὸν Ἀργεῖον. ταύτησ μάλιστα ἐγὼ τῆσ Δήμητροσ ἕνεκα ἐσ Φιγαλίαν ἀφικόμην.

καὶ ἔθυσα τῇ θεῷ, καθὰ καὶ οἱ ἐπιχώριοι νομίζουσιν, οὐδέν· τὰ δὲ ἀπὸ τῶν δένδρων τῶν ἡμέρων τά τε ἄλλα καὶ ἀμπέλου καρπὸν καὶ μελισσῶν τε κηρία καὶ ἐρίων τὰ μὴ ἐσ ἐργασίαν πω ἥκοντα ἀλλὰ ἔτι ἀνάπλεα τοῦ οἰσύπου, ἃ τιθέασιν ἐπὶ τὸν βωμὸν <τὸν> ᾠκοδομημένον πρὸ τοῦ σπηλαίου, θέντεσ δὲ καταχέουσιν αὐτῶν ἔλαιον, ταῦτα ἰδιώταισ τε ἀνδράσι καὶ ἀνὰ πᾶν ἔτοσ Φιγαλέων τῷ κοινῷ καθέστηκεν ἐσ τὴν θυσίαν. ἱέρεια δέ σφισίν ἐστιν ἡ δρῶσα, σὺν δὲ αὐτῇ καὶ τῶν ἱεροθυτῶν καλουμένων ὁ νεώτατοσ·

οἱ δέ εἰσι τῶν ἀστῶν τρεῖσ ἀριθμόν. ἔστι δὲ δρυῶν τε ἄλσοσ περὶ τὸ σπήλαιον καὶ ὕδωρ ψυχρὸν ἄνεισιν ἐκ τῆσ γῆσ. τὸ δὲ ἄγαλμα τὸ ὑπὸ τοῦ Ὀνάτα ποιηθὲν οὔτε ἦν κατ’ ἐμὲ οὔτε εἰ ἐγένετο ἀρχὴν Φιγαλεῦσιν ἠπίσταντο οἱ πολλοί· τῶν δὲ ἐντυχόντων ἡμῖν ἔλεγεν ὁ πρεσβύτατοσ γενεαῖσ πρότερον τρισὶν ἢ κατ’ αὐτὸν ἐμπεσεῖν ἐσ τὸ ἄγαλμα ἐκ τοῦ ὀρόφου πέτρασ, ὑπὸ τούτων δὲ καταγῆναι καὶ ἐσ ἅπαν ἔφασκεν αὐτὸ ἀφανισθῆναι·

καὶ ἔν γε τῷ ὀρόφῳ δῆλα καὶ ἡμῖν ἔτι ἦν, καθὰ ἀπερρώγεσαν αἱ πέτραι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION