Pausanias, Description of Greece, Ἀρκαδικά, chapter 11

(파우사니아스, Description of Greece, Ἀρκαδικά, chapter 11)

μετὰ δὲ τὸ ἱερὸν τοῦ Ποσειδῶνοσ χωρίον ὑποδέξεταί σε δρυῶν πλῆρεσ, καλούμενον Πέλαγοσ, καὶ ἐκ Μαντινείασ ἡ ἐσ Τεγέαν ὁδὸσ φέρει διὰ τῶν δρυῶν. Μαντινεῦσι δὲ ὁρ́οι πρὸσ Τεγεάτασ εἰσὶν ὁ περιφερὴσ ἐν τῇ λεωφόρῳ βωμόσ. εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ποσειδῶνοσ ἐσ ἀριστερὰν ἐκτραπῆναι θελήσειασ, σταδίουσ τε ἥξεισ μάλιστά που πέντε καὶ ἐπὶ τῶν Πελίου θυγατέρων ἀφίξῃ τοὺσ τάφουσ· ταύτασ φασὶν οἱ Μαντινεῖσ μετοικῆσαι <παρὰ> σφᾶσ, τὰ ἐπὶ τῷ θανάτῳ τοῦ πατρὸσ ὀνείδη φευγούσασ. ὡσ γὰρ δὴ ἀφίκετο ἡ Μήδεια ἐσ Ιὠλκόν, αὐτίκα ἐπεβούλευε τῷ Πελίᾳ, τῷ ἔργῳ μὲν συμπράσσουσα τῷ Ιἄσονι, τῷ λόγῳ δὲ ἀπεχθανομένη.

ἐπαγγέλλεται τοῦ Πελίου ταῖσ θυγατράσιν ὡσ τὸν πατέρα αὐταῖσ, ἢν ἐθέλωσιν, ἀποφανοῖ νέον ἀντὶ γέροντοσ παλαιοῦ· κατασφάξασα δὲ ὅτῳ <δὴ> τρόπῳ κριὸν τὰ κρέα ὁμοῦ φαρμάκοισ ἐν λέβητι ἥψησεν, οἷσ ἐκ τοῦ λέβητοσ τὸν κριὸν τὸν ἑψόμενον ἄρνα ἐξήγαγε ζῶντα· παραλαμβάνει τε δὴ τὸν Πελίαν κατακόψασα ἑψῆσαι, καὶ αὐτὸν ἐκομίσαντο αἱ θυγατέρεσ οὐδὲ ἐσ ταφὴν ἔτι ἐπιτήδειον.

τοῦτο ἠνάγκασε τὰσ γυναῖκασ ἐσ Ἀρκαδίαν μετοικῆσαι, καὶ ἀποθανούσαισ τὰ μνήματα ἐχώσθη σφίσιν αὐτοῦ· ὀνόματα δὲ αὐταῖσ ποιητὴσ μὲν ἔθετο οὐδείσ, ὅσα γε ἐπελεξάμεθα ἡμεῖσ, Μίκων δὲ ὁ ζωγράφοσ Ἀστερόπειάν τε εἶναι καὶ Ἀντινόην ἐπὶ ταῖσ εἰκόσιν αὐτῶν ἐπέγραψεν. χωρίον δὲ ὀνομαζόμενον Φοίζων περὶ εἴκοσί που σταδίουσ τῶν τάφων ἐστὶν ἀπωτέρω τούτων·

<ὁ> δὲ Φοίζων μνῆμά ἐστι λίθου περιεχόμενον κρηπῖδι, ἀνέχον δὲ οὐ πολὺ ὑπὲρ τῆσ γῆσ. κατὰ τοῦτο ἥ τε ὁδὸσ μάλιστα στενὴ γίνεται καὶ τὸ μνῆμα Ἀρηιθόου λέγουσιν εἶναι, Κορυνήτου διὰ τὸ ὅπλον ἐπονομασθέντοσ. κατὰ δὲ τὴν ἐσ Παλλάντιον ἐκ Μαντινείασ ἄγουσαν προελθόντι ὡσ τριάκοντά που σταδίουσ, παρήκει κατὰ τοῦτο ἐσ τὴν λεωφόρον ὁ τοῦ Πελάγουσ καλουμένου δρυμόσ, καὶ τὰ ἱππικὰ τὸ Ἀθηναίων τε καὶ Μαντινέων ἐνταῦθα ἐμαχέσαντο ἐναντία τῆσ Βοιωτίασ ἵππου.

Ἐπαμινώνδαν δὲ ἀποθανεῖν Μαντινεῖσ μὲν ὑπὸ Μαχαιρίωνοσ Μαντινέωσ φασὶν ἀνδρόσ· ὡσαύτωσ δὲ καὶ Λακεδαιμόνιοι Σπαρτιάτην λέγουσιν εἶναι τὸν ἀποκτείναντα Ἐπαμινώνδαν, τίθενται δὲ Μαχαιρίωνα ὄνομα καὶ οὗτοι τῷ ἀνδρί. ὁ δὲ Ἀθηναίων ἔχει λόγοσ ‐ ὁμολογοῦσι δὲ αὐτῷ καὶ Θηβαῖοι ‐ τρωθῆναι τὸν Ἐπαμινώνδαν ὑπὸ Γρύλου·

παραπλήσια δέ σφισίν ἐστι καὶ τὰ ἐν τῇ γραφῇ <τῇ> τὸ ἔργον ἐχούσῃ τὸ ἐν Μαντινείᾳ. φαίνονται δὲ οἱ Μαντινεῖσ Γρύλον μὲν δημοσίᾳ τε θάψαντεσ καὶ ἔνθα ἔπεσεν ἀναθέντεσ εἰκόνα ἐπὶ στήλησ ὡσ ἀνδρὸσ ἀρίστου τῶν συμμάχων· Μαχαιρίωνα δὲ λόγῳ μὲν καὶ αὐτοὶ <καὶ> οἱ Λακεδαιμόνιοι λέγουσιν, ἔργῳ δὲ οὔτε ἐν Σπάρτῃ Μαχαιρίων ἐστὶν οὐδείσ, οὐ μὴν οὐδὲ παρὰ Μαντινεῦσιν, ὅτῳ γεγόνασιν ὡσ ἀνδρὶ ἀγαθῷ τιμαί. ὡσ δὲ ἐτέτρωτο <ὁ> Ἐπαμινώνδασ, ἐκκομίζουσιν ἔτι ζῶντα ἐκ τῆσ παρατάξεωσ αὐτόν·

ὁ δὲ τέωσ μὲν τὴν χεῖρα ἔχων ἐπὶ τῷ τραύματι ἐταλαιπώρει καὶ ἐσ τοὺσ μαχομένουσ ἀφεώρα ‐ ὁπόθεν δὲ ἀπέβλεπεν ἐσ αὐτούσ, ὠνόμαζον Σκοπὴν οἱ ἔπειτα ‐ , λαβόντοσ δὲ ἴσον τοῦ ἀγῶνοσ πέρασ, οὕτω τὴν χεῖρα ἀπέσχεν ἀπὸ τοῦ τραύματοσ· καὶ αὐτὸν ἀφέντα τὴν ψυχὴν ἔθαψαν ἔνθα σφίσιν ἐγένετο ἡ συμβολή.

τῷ τάφῳ δὲ κίων τε ἐφέστηκε καὶ ἀσπὶσ ἐπ’ αὐτῷ δράκοντα ἔχουσα ἐπειργασμένον·

ὁ μὲν δὴ δράκων ἐθέλει σημαίνειν γένουσ τῶν Σπαρτῶν καλουμένων εἶναι τὸν Ἐπαμινώνδαν, στῆλαι δέ εἰσιν ἐπὶ τῷ μνήματι, ἡ μὲν ἀρχαία καὶ ἐπίγραμμα ἔχουσα Βοιώτιον, τὴν δὲ αὐτήν τε ἀνέθηκεν Ἀδριανὸσ βασιλεὺσ καὶ ἐποίησε τὸ ἐπίγραμμα τὸ ἐπ’ αὐτῇ. τὸν δὲ Ἐπαμινώνδαν τῶν παρ’ Ἕλλησι στρατηγίασ ἕνεκα εὐδοκιμησάντων μάλιστα ἐπαινέσαι τισ ἂν ἢ ὕστερόν γε οὐδενὸσ ποιήσαιτο·

Λακεδαιμονίων μὲν γὰρ καὶ Ἀθηναίων τοῖσ ἡγεμόσι πόλεών τε ἀξίωμα ὑπῆρχεν ἐκ παλαιοῦ καὶ οἱ στρατιῶται φρονήματόσ τι ἦσαν ἔχοντεσ, Θηβαίουσ δὲ Ἐπαμινώνδασ ἀθύμουσ τὰσ γνώμασ καὶ ἄλλων ἀκούειν εἰωθότασ ἀπέφηνεν <ἐν> οὐ πολλῷ πρωτεύοντασ. ἐγεγόνει δὲ τῷ Ἐπαμινώνδᾳ μαντεία πρότερον ἔτι ἐκ Δελφῶν πέλαγοσ αὐτὸν φυλάσσεσθαι·

καὶ ὁ μὲν τριήρουσ τε μὴ ἐπιβῆναι μηδὲ ἐπὶ νεὼσ φορτίδοσ πλεῦσαι δεῖμα εἶχε, τῷ δὲ ἄρα Πέλαγοσ δρυμὸν καὶ οὐ θάλασσαν προέλεγεν ὁ δαίμων. χωρία δὲ τὰ ὁμώνυμα καὶ Ἀννίβαν ὕστερον τὸν Καρχηδόνιον καὶ πρότερον ἔτι Ἀθηναίουσ ἠπάτησεν. Ἀννίβᾳ γὰρ χρησμὸσ ἀφίκετο παρὰ Ἄμμωνοσ ὡσ ἀποθανὼν γῇ καλυφθήσεται τῇ Λιβύσσῃ.

ὁ μὲν δὴ ἤλπιζεν ἀρχήν τε τὴν Ῥωμαίων καθαιρήσειν καὶ οἴκαδε ἐσ τὴν Λιβύην ἐπανελθὼν τελευτήσειν γήρᾳ τὸν βίον. Φλαμινίου δὲ τοῦ Ῥωμαίου ποιουμένου σπουδὴν ἑλεῖν ζῶντα αὐτόν, ἀφικόμενοσ παρὰ Προυσίαν ἱκέτησ καὶ ἀπωσθεὶσ ὑπ’ αὐτοῦ ἀνεπήδα τε ἐπὶ τὸν ἵππον καὶ γυμνωθέντοσ τοῦ ξίφουσ τιτρώσκεται τὸν δάκτυλον.

προελθόντι δέ οἱ στάδια οὐ πολλὰ πυρετόσ τε ἀπὸ τοῦ τραύματοσ καὶ ἡ τελευτὴ τριταίῳ συνέβη· τὸ δὲ χωρίον ἔνθα ἀπέθανε καλοῦσιν οἱ Νικομηδεῖσ Λίβυσσαν. Ἀθηναίοισ δὲ μάντευμα ἐκ Δωδώνησ Σικελίαν ἦλθεν οἰκίζειν, ἡ δὲ οὐ πόρρω τῆσ πόλεωσ ἡ Σικελία λόφοσ ἐστὶν οὐ μέγασ·

οἱ δὲ οὐ συμφρονήσαντεσ τὸ εἰρημένον ἔσ τε ὑπερορίουσ στρατείασ προήχθησαν καὶ ἐσ τὸν Συρακοσίων πόλεμον. ἔχοι δ’ ἄν τισ καὶ πλέονα τοῖσ εἰρημένοισ ἐοικότα ἄλλα ἐξευρεῖν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION