Lucian, Dialogi mortuorum, Μένιπποσ καὶ Τάνταλοσ.

(루키아노스, Dialogi mortuorum, Μένιπποσ καὶ Τάνταλοσ.)

Τί κλάεισ, ὦ Τάνταλε; ἢ τί σεαυτὸν ὀδύρῃ ἐπὶ τῇ λίμνῃ ἑστώσ; Ὅτι, ὦ Μένιππε, ἀπόλωλα ὑπὸ τοῦ δίψουσ Οὕτωσ ἀργὸσ εἶ, ὡσ μὴ ἐπικύψασ πιεῖν ἢ καὶ νη Δί̓ αρυσάμενοσ κοίλῃ τῇ χειρί; Οὐδὲν ὄφελοσ, εἰ ἐπικύψαιμι· φεύγει γὰρ τὸ ὕδωρ, ἐπειδὰν προσιόντα αἴσθηταί με· ἢν δέ ποτε καὶ ἀρύσωμαι καὶ προσενέγκω τῷ στόματι, οὐ φθάνω βρέξασ ἄκρον τὸ χεῖλοσ, καὶ διὰ τῶν δακτύλων διαρρυὲν οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ αὖθισ ἀπολείπει ξηρὰν τὴν χεῖρά μοι. Τεράστιόν τι πάσχεισ, ὦ Τάνταλε. ἀτὰρ εἰπέ μοι, τί δαὶ καὶ δέῃ τοῦ πιεῖν; οὐ γὰρ σῶμα ἔχεισ, ἀλλ̓ ἐκεῖνο μὲν ἐν Λυδίᾳ που τέθαπται, ὅπερ καὶ πεινῆν καὶ διψῆν ἐδύνατο, σὺ δὲ ἡ ψυχὴ πῶσ ἂν ἔτι ἢ διψῴησ ἢ πίνοισ; Τοῦτ̓ αὐτὸ ἡ κόλασίσ ἐστι, τὸ διψῆν τὴν ψυχὴν ὡσ σῶμα οὖσαν.

Ἀλλὰ τοῦτο μὲν οὕτωσ πιστεύσομεν, ἐπεὶ φὴσ κολάζεσθαι τῷ δίψει.

τί δ̓ οὖν σοι τὸ δεινὸν ἔσται; ἢ δέδιασ μὴ ἐνδείᾳ τοῦ ποτοῦ ἀποθάνῃσ; οὐχ ὁρῶ γὰρ ἄλλον ᾅδην μετὰ τοῦτον ἢ θάνατον ἐντεῦθεν εἰσ ἕτερον τόπον. Ὀρθῶσ μὲν λέγεισ· καὶ τοῦτο δ̓ οὖν μέροσ τῆσ καταδίκησ, τὸ ἐπιθυμεῖν πιεῖν μηδὲν δεόμενον. Ληρεῖσ, ὦ Τάνταλε, καὶ ὡσ ἀληθῶσ ποτοῦ δεῖσθαι δοκεῖσ, ἀκράτου γε ἐλλεβόρου νὴ Δία, ὅστισ τοὐναντίον τοῖσ ὑπὸ τῶν λυττώντων κυνῶν δεδηγμένοισ πέπονθασ οὐ τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ τὴν δίψαν πεφοβημένοσ. Οὐδὲ τὸν ἐλλέβορον, ὦ Μένιππε, ἀναίνομαι πιεῖν, γένοιτό μοι μόνον. Θάρρει, ὦ Τάνταλε, ὡσ οὔτε σὺ οὔτε ἄλλοσ πίεται τῶν νεκρῶν·

ἀδύνατον γάρ· καίτοι οὐ πάντεσ ὥσπερ σὺ ἐκ καταδίκησ διψῶσι τοῦ ὕδατοσ αὐτοὺσ οὐχ ὑπομένοντοσ.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION