Plutarch, De Iside et Osiride, section 2

διὸ θειότητοσ ὄρεξίσ ἐστιν ἡ τῆσ ἀληθείασ; ἐξαιρέτωσ σοφὴν καὶ φιλόσοφον οὖσαν, ὡσ τοὔνομὰ γε φράζειν ἐοίκε, παντὸσ μᾶλλον αὐτῇ τὸ εἰδέναι καὶ τὴν ἐπιστήμην προσήκουσαν.

Ἑλληνικὸν γὰρ ἡ Ἶσίσ ἐστι καὶ ὁ Τυφὼν, ὢν πολέμιοσ τῇ θεῷ καὶ δι’ ἄγνοιαν καὶ ἀπάτην τετυφωμένοσ;

μὲν ἐνδελεχῶσ διαίτῃ καὶ βρωμάτων πολλῶν καὶ ἀφροδισίων ἀποχαῖσ κολουούσησ τὸ ἀκόλαστον καὶ φιλήδονον, ἀθρύπτουσ δὲ καὶ στερρὰσ ἐν ἱεροῖσ λατρείασ ἐθιζούσησ;

ὑπομένειν, ὧν τέλοσ ἐστὶν ἡ τοῦ πρώτου καὶ κυρίου καὶ νοητοῦ γνῶσισ, ὃν ἡ θεὸσ;

παρακαλεῖ ζητεῖν παρ’ αὐτῇ καὶ μετ’ αὐτῆσ ὄντα καὶ συνόντα.

τοῦ δ’ ἱεροῦ τοὔνομα καὶ σαφῶσ ἐπαγγέλλεται καὶ γνῶσιν καὶ εἴδησιν τοῦ ὄντοσ. ὀνομάζεται γὰρ Ἰσεῖον ὡσ εἰσομένων τὸ ὄν, ἂν μετὰ λόγου καὶ ὁσίωσ εἰσ τὰ ἱερὰ παρέλθωμεν τῆσ θεοῦ.