Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 54 2:

ταῦτα πάλιν ἑτέραν ὑπόκρισιν ἀπαιτεῖ. πυνθάνεται γάρ, εἶτ’ ἀνθυποφέρει καὶ παρ’ ἕκαστον ἀγανακτεῖ καὶ τὸ δεινὸν αὔξει. ἴδιον δὲ δή που σχῆμα πεύσεωσ, ἴδιον δ’ ἀνθυποφορᾶσ, ἴδιον δ’ αὐξήσεωσ· οὐ δύναται ταῦτα ἑνὶ τόνῳ καὶ μιᾷ μορφῇ φωνῆσ λέγεσθαι. τούτοισ ἐκεῖνα ἕπεται· καὶ οὐ γράφει μὲν ταῦτα, τοῖσ δ’ ἔργοισ οὐ ποιεῖ, ἀλλ’ ἐφ’ Ἑλλήσποντον οἴχεται, πρότερον ἧκεν ἐπ’ Ἀμβρακίαν, Ἦλιν ἔχει τηλικαύτην πόλιν ἐν Πελοποννήσῳ, Μεγάροισ ἐπεβούλευσεν· οὔθ’ ἡ Ἑλλὰσ οὔθ’ ἡ βάρβαροσ χωρεῖ τὴν πλεονεξίαν τοῦ ἀνθρώπου. ταῦτα ἔνεστι προφέρεσθαι ἡδονῇ ἐν παροδικοῖσ μέλεσιν ὥσπερ ἱστορίαν; οὐκ αὐτὰ βοᾷ καὶ διδάσκει, πῶσ αὐτὰ δεῖ λέγεσθαι, μόνον οὐ φωνὴν ἀφιέντα· ἐνταῦθα ἀστεῖον ἦχον, ταῦτα ἐσπευσμένωσ εἰπέ, ταῦτ’ ἀναβεβλημένωσ, δευρὶ δ’ ἀπόλιπε τὸ συνεχέσ, ἐνταυθοῖ σύναψον τὰ ἑξῆσ, τούτοισ συνάλγησον, τούτων καταφρόνησον, ταῦτα ἐκδειματώθητι, ταῦτα διάσυρον, ταῦτα αὔξησον; ἐμοὶ μὲν δοκεῖ. οὐκοῦν ἔστιν ἀλόγου ζῴου ψυχὴν ἔχοντα, μᾶλλον δὲ λίθου φύσιν νωθράν, ἀναίσθητον, ἀκίνητον, ἀπαθῆ, τὴν Δημοσθένουσ προφέρεσθαι λέξιν;