Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 22

(디오니시오스, De Demosthene, chapter 22)

ὅταν μέν τινα τῶν Ἰσοκράτουσ ἀναγινώσκω λόγων, εἴτε τῶν πρὸσ τὰ δικαστήρια καὶ τὰσ ἐκκλησίασ γεγραμμένων ἢ τῶν ἐν ἤθει σπουδαῖοσ γίνομαι καὶ πολὺ τὸ εὐσταθὲσ ἔχω τῆσ γνώμησ, ὥσπερ οἱ τῶν σπονδείων αὐλημάτων ἢ τῶν Δωρίων τε κἀναρμονίων μελῶν ἀκροώμενοι. ὅταν δὲ τῶν Δημοσθένουσ τινὰ λάβω λόγων, ἐνθουσιῶ τε καὶ δεῦρο κἀκεῖσε ἄγομαι, πάθοσ ἕτερον ἐξ ἑτέρου μεταλαμβάνων, ἀπιστῶν, ἀγωνιῶν, δεδιώσ, καταφρονῶν, μισῶν, ἐλεῶν, εὐνοῶν, ὀργιζόμενοσ, φθονῶν, ἅπαντα τὰ πάθη μεταλαμβάνων, ὅσα κρατεῖν πέφυκεν ἀνθρωπίνησ γνώμησ· διαφέρειν τε οὐδὲν ἐμαυτῷ δοκῶ τῶν τὰ μητρῷα καὶ τὰ κορυβαντικὰ καὶ ὅσα τούτοισ παραπλήσιά ἐστι, τελουμένων, εἴτε ὀσμαῖσ ἐκεῖνοί γε εἴτε ἤχοισ εἴτε τῶν δαιμόνων πνεύματι αὐτῶν κινούμενοι τὰσ πολλὰσ καὶ ποικίλασ ἐκεῖνοι λαμβάνουσι φαντασίασ. καὶ δή ποτε καὶ ἐνεθυμήθην, τί ποτε τοὺσ τότε ἀνθρώπουσ ἀκούοντασ αὐτοῦ λέγοντοσ ταῦτα πάσχειν εἰκὸσ ἦν. τε καὶ ἰδίων ἀγώνων, αὐτοῦ λέγοντοσ ἐκείνου τὰ ἑαυτοῦ μετὰ τῆσ ἀξιώσεωσ, ἧσ εἶχε, τὴν αὐτοπάθειαν καὶ τὸ παράστημα τῆσ ψυχῆσ ἀποδεικνυμένου, κοσμοῦντοσ ἅπαντα καὶ χρωματίζοντοσ τῇ πρεπούσῃ ὑποκρίσει, ἧσ δεινότατοσ ἀσκητὴσ ἐγένετο, ὡσ ἅπαντέσ τε ὁμολογοῦσι καὶ ἐξ αὐτῶν ἰδεῖν ἔστι τῶν λόγων, ὧν ἄρτι προηνεγκάμην, οὓσ οὐκ ἔνι τῷ βουλομένῳ ἐν ἡδονῇ ὡσ ἀνάγνωσμα διελθεῖν, ἀλλ’ αὐτοὶ διδάσκουσι, πῶσ αὐτοὺσ ὑποκρίνεσθαι δεῖ, νῦν μὲν εἰρωνευόμενον, νῦν δὲ ἀγανακτοῦντα, νῦν δὲ νεμεσῶντα, δεδιττόμενόν τε αὖ καὶ θεραπεύοντα καὶ νουθετοῦντα καὶ παρορμῶντα καὶ πάνθ’, ἃ βούλεται ποιεῖν ἡ λέξισ, ἀποδεικνύμενον ἐπὶ τῆσ προφορᾶσ.

εἰ δὴ τὸ διὰ τοσούτων ἐτῶν ἐγκαταμισγόμενον τοῖσ βυβλίοισ πνεῦμα τοσαύτην ἰσχὺν ἔχει καὶ οὕτωσ ἀγωγόν ἐστι τῶν ἀνθρώπων, ἦ που τότε ὑπερφυέσ τι καὶ δεινὸν χρῆμα ἦν ἐπὶ τῶν ἐκείνου λόγων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION