Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 30

(디오니시오스, De Demosthene, chapter 30)

ἃ δὲ δὴ κράτιστα εἰρῆσθαι τῷ ἀνδρὶ δοκοῦσί τινεσ ἐπὶ τῇ τελευτῇ τοῦ λόγου, κἀγὼ σύμφημι, ταῦτα παραθεὶσ ἐπὶ τὸν Δημοσθένην τρέψομαι. ὁ δὴ τὸν ἔπαινον αὐτῶν διεξιὼν φησὶν ἐπισκῆψαι τοῖσ παροῦσιν ἐν τῷ πολέμῳ τοὺσ μέλλοντασ τελευτᾶν, ἃ χρὴ πρὸσ τοὺσ ἑαυτῶν παῖδάσ τε καὶ πατέρασ ἀπαγγέλλειν, εἴ τι παθεῖν αὐτοὺσ συμβαίη κατὰ τὴν μάχην. ἔστι δὲ τάδε· φράσω δὲ ὑμῖν, ἅ τε ἤκουσα αὐτῶν ἐκείνων καὶ οἱᾶ νῦν ἡδέωσ ἂν εἴποιεν ὑμῖν ἀναλαβόντεσ δύναμιν, τεκμαιρόμενοσ ἐξ ὧν τότ’ ἔλεγον. ἀλλὰ χρὴ νομίζειν ἀκούειν αὐτῶν ἐκείνων, ἃ ἂν ἀπαγγέλλω. ἔστι δὲ τάδε· ὦ παῖδεσ, ὅτι μέν ἐστε πατέρων ἀγαθῶν, αὐτὸ μηνύει τὸ νῦν παρόν. ἡμῖν γὰρ ἐξὸν ζῆν μὴ καλῶσ, καλῶσ αἱρούμεθα μᾶλλον τελευτᾶν, πρὶν ὑμᾶσ τε καὶ τοὺσ ἔπειτα εἰσ ὀνείδη καταστῆσαι καὶ πρὶν τοὺσ ἡμετέρουσ πατέρασ καὶ πᾶν τὸ πρόσθεν γένοσ αἰσχῦναι, ἡγούμενοι τῷ τοὺσ αὑτοῦ αἰσχύνοντι ἀβίωτον εἶναι καὶ τῷ τοιούτῳ οὔτε τινὰ ἀνθρώπων οὔτε θεῶν φίλον εἶναι, οὔτ’ ἐπὶ γῆσ οὔθ’ ὕστερον τελευτήσαντι. χρὴ οὖν μεμνημένουσ τῶν ἡμετέρων λόγων, ἤν τι καὶ ἄλλο ἀσκῆτε, ἀσκεῖν μετ’ ἀρετῆσ, εἰδότασ ὅτι τούτου λειπόμενα πάντα καὶ κτήματα καὶ ἐπιτηδεύματα αἰσχρὰ καὶ κακά.

οὔτε γὰρ πλοῦτοσ κάλλοσ φέρει τῷ κεκτημένῳ ἀνανδρίαν ἄλλοισ γὰρ ὁ τοιοῦτοσ πλουτήσει καὶ οὐχὶ ἑαυτῷ, οὔτε κάλλοσ σώματοσ οὔτ’ ἰσχὺσ δειλῷ καὶ κακῷ συνοικοῦντα πρέποντα φαίνεται, ἀλλ’ ἀπρεπῆ καὶ ἐπιφανεστέραν ἔχοντα τὴν δειλίαν, πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνησ καὶ τῆσ ἄλλησ ἀρετῆσ πανουργία, ἀλλ’ οὐ σοφία φαίνεται. ὧν ἕνεκα καὶ πρῶτον καὶ ὕστατον καὶ διὰ παντὸσ πᾶσαν πάντωσ προθυμίαν πειρᾶσθε ἔχειν, ὅπωσ μάλιστα μὲν ὑπερβαλεῖσθε καὶ ἡμᾶσ καὶ τοὺσ πρόσθεν εὐκλείᾳ, εἰ δὲ μή, ἴστε, ὡσ ἡμῖν, ἂν μὲν νικῶμεν ὑμᾶσ ἀρετῇ, ἡ νίκη αἰσχύνην φέρει, ἡ δὲ ἧττα, ἐὰν ἡττώμεθα, εὐδαιμονίαν. μᾶλλον δ’ ἂν νικῴμεθα καὶ ὑμεῖσ νικῴητε, εἰ παρασκευάσαισθε τῇ τῶν προγόνων δόξῃ μὴ καταχρησόμενοι μηδ’ ἀναλώσοντεσ ταύτην, γνόντεσ ὅτι ἀνδρὶ οἰομένῳ τι εἶναι οὐκ ἔστιν αἴσχιον οὐδὲν ἢ παρέχειν ἑαυτὸν τιμώμενον μὴ δι’ αὑτόν, ἀλλὰ διὰ δόξαν προγόνων.

εἶναι μὲν γὰρ τιμὰσ γονέων ἐκγόνοισ καλὸσ θησαυρὸσ καὶ μεγαλοπρεπήσ, καταχρήσασθαι δὲ χρημάτων καὶ τιμῶν θησαυρῷ καὶ μὴ τοῖσ ἐκγόνοισ παραδιδόναι αἰσχρὸν καὶ ἄνανδρον ἀπορίᾳ ἰδίων αὐτοῦ κτημάτων τε καὶ εὐδοξιῶν. καὶ ἢν μὲν ταῦτα ἐπιτηδεύσητε, φίλοι παρὰ φίλουσ ἡμᾶσ ἀφίξεσθε, ὅταν ὑμᾶσ ἡ προσήκουσα μοῖρα κομίσῃ, ἀμελήσαντασ δὲ ὑμᾶσ καὶ κακισθέντασ οὐδεὶσ εὐμενῶσ ὑποδέξεται. τοῖσ μὲν οὖν παισὶ ταῦτ’ εἰρήσθω.

πατέρασ δὲ ἡμῶν, οἷσ εἰσι, καὶ μητέρασ ἀεὶ χρὴ παραμυθεῖσθαι ὡσ ῥᾷστα φέρειν τὴν συμφοράν, ἢν ἄρα συμβῇ γενέσθαι, καὶ μὴ συνοδύρεσθαι. οὐ γὰρ τοῦ λυπήσοντοσ προσδεήσονται· ἱκανὴ γὰρ ἔσται καὶ ἡ γενομένη τύχη τοῦτο πορίζειν. ἀλλ’ ἰωμένουσ καὶ πραΰνοντασ ἀναμιμνήσκειν αὐτούσ, ὅτι, ὧν εὔχοντο, τὰ μέγιστα αὐτοῖσ οἱ θεοὶ ἐπήκοοι γεγόνασιν. οὐ γὰρ ἀθανάτουσ σφίσι τοὺσ παῖδασ εὔχοντο γενέσθαι, ἀλλ’ ἀγαθοὺσ καὶ εὐκλεεῖσ, ὧν ἔτυχον μεγίστων ἀγαθῶν ὄντων. πάντα δ’ οὐ ῥᾴδιον θνητῷ ἀνδρὶ κατὰ νοῦν ἐν τῷ σφετέρῳ βίῳ ἐκβαίνειν. καὶ φέροντεσ μὲν τὰσ συμφορὰσ ἀνδρείωσ δόξουσι τῷ ὄντι ἀνδρείων παίδων πατέρεσ εἶναι καὶ αὐτοὶ τοιοῦτοι, ὑπείκοντεσ δ’ ὑποψίαν παρέξουσιν ἢ μὴ ἡμέτεροι εἶναι ἢ ἡμῶν τοὺσ ἐπαινοῦντασ καταψεύδεσθαι. χρὴ δὲ οὐδέτερα τούτων, ἀλλ’ ἐκείνουσ μάλιστα ἐπαινέτασ ἡμῶν εἶναι ἔργῳ, παρέχοντασ αὑτοὺσ φαινομένουσ τῷ ὄντι πατέρασ ὄντασ ἄνδρασ ἀνδρῶν.

πάλαι γὰρ τὸ μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶσ δοκεῖ λέγεσθαι· τῷ ὄντι γὰρ εὖ λέγεται. ὅτῳ γὰρ ἀνδρὶ εἰσ ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ πρὸσ εὐδαιμονίαν φέροντα ἢ ἐγγὺσ τούτου, καὶ μὴ ἐν ἄλλοισ ἀνθρώποισ αἰωρεῖται, ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ κακῶσ πραξάντων πλανᾶσθαι ἠναγκάσθη καὶ τὰ ἐκείνου, τούτῳ ἄριστα παρεσκεύασται ζῆν, οὗτόσ ἐστιν ὁ σώφρων καὶ οὗτοσ ἀνδρεῖοσ καὶ φρόνιμοσ, οὗτοσ γιγνομένων παίδων καὶ χρημάτων καὶ διαφθειρομένων καὶ μάλιστα πείθεται τῇ παροιμίᾳ· οὔτε γὰρ χαίρων οὔτε λυπούμενοσ ἄγαν φανήσεται διὰ τὸ αὑτῷ πεποιθέναι. τοιούτουσ δὴ ἡμεῖσ ἀξιοῦμεν καὶ τοὺσ ἡμετέρουσ εἶναι καὶ βουλόμεθα καὶ φαμέν. καὶ ἡμᾶσ αὐτοὺσ νῦν παρέχομεν τοιούτουσ, οὐκ ἀγανακτοῦντασ οὐδὲ φοβουμένουσ ἄγαν, εἰ δεῖ τελευτᾶν ἐν τῷ παρόντι. δεόμεθα δὲ καὶ πατέρων καὶ μητέρων, τῇ αὐτῇ ταύτῃ διανοίᾳ χρωμένουσ τὸν ἐπίλοιπον βίον διάγειν καὶ εἰδέναι, ὅτι οὐ θρηνοῦντεσ οὐδ’ ὀλοφυρόμενοι ἡμᾶσ ἡμῖν μάλιστα χαριοῦνται.

ἀλλ’ εἴ τίσ ἐστι τοῖσ τετελευτηκόσιν αἴσθησισ τῶν ζώντων, οὕτωσ ἀχάριστοι εἰε͂ν ἂν μάλιστα, ἑαυτούσ τε κακοῦντεσ καὶ βαρέωσ φέροντεσ τὰσ συμφοράσ, κούφωσ δὲ καὶ μετρίωσ μάλιστ’ ἂν χαρίζοιντο. τὰ μὲν γὰρ ἡμέτερα τελευτὴν ἤδη ἕξει, ἥπερ καλλίστη γίγνεται ἀνθρώποισ· ὥστε πρέπει αὐτὰ μᾶλλον κοσμεῖν ἢ θρηνεῖν. γυναικῶν δὲ τῶν ἡμετέρων καὶ παίδων ἐπιμελούμενοι καὶ τρέφοντεσ καὶ ἐνταῦθα τὸν νοῦν τρέποντεσ τῆσ τε τύχησ μάλιστ’ ἂν εἰε͂ν ἐν λήθῃ καὶ ζῷεν κάλλιον καὶ ὀρθότερον καὶ ἡμῖν προσφιλέστερον. ταῦτα δὴ ἱκανὰ τοῖσ ἡμετέροισ παρ’ ἡμῶν ἀπαγγέλλειν. τῇ δὲ πόλει παρακελευόμεθα, ὅπωσ ἡμῖν καὶ πατέρων καὶ υἱῶν ἐπιμελήσονται, τοὺσ μὲν παιδεύοντεσ κοσμίωσ, τοὺσ δὲ γηροτροφοῦντεσ ἀξίωσ. νῦν δ’ ἴσμεν, ὅτι, κἂν μὴ ἡμεῖσ παρακελευώμεθα, ἱκανῶσ ἐπιμελήσεται.

ταῦτ’ οὖν, ὦ γονεῖσ καὶ παῖδεσ τῶν τελευτησάντων, ἐκεῖνοί τ’ ἐπέσκηπτον ὑμῖν ἀπαγγέλλειν κἀγὼ ὡσ δύναμαι προθυμότατα ἀπαγγέλλω. αὕτη δοκεῖ κάλλιστα ἔχειν Πλάτωνι ἡ λέξισ ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ. ἔχει μέντοι τὰ πλείω καλῶσ οὐ γὰρ δοκεῖ ψεύδεσθαι, πλὴν ὅτι πολιτικόν γε τὸ σχῆμα αὐτῆσ ἐστιν, οὐκ ἐναγώνιον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION