Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 31 1:

ἐπειδὴ δὲ πολὺσ τοῖσ συμβεβηκόσιν ἔγκειται, βούλομαί τι καὶ παράδοξον εἰπεῖν, καί μου, πρὸσ Διὸσ καὶ θεῶν, μηδεὶσ τὴν ὑπερβολὴν θαυμάσῃ, ἀλλὰ μετ’ εὐνοίασ, ἃ λέγω, θεωρησάτω. εἰ γὰρ ἦν ἅπασι πρόδηλα τὰ μέλλοντα γενήσεσθαι καὶ προῄδεσαν ἅπαντεσ καὶ σὺ προὔλεγεσ καὶ διεμαρτύρου βοῶν καὶ κεκραγώσ, ὃσ οὐδ’ ἐφθέγξω, οὐδ’ οὕτωσ ἀποστατέον τῇ πόλει τούτων ἦν, εἴπερ δόξησ ἢ προγόνων ἢ τοῦ μέλλοντοσ αἰῶνοσ εἶχε λόγον. νῦν μέν γε ἀποτυχεῖν δοκεῖ τῶν πραγμάτων, ὃ πᾶσι κοινόν ἐστιν ἀνθρώποισ, ὅταν τῷ θεῷ ταῦτα δοκῇ· τότε δ’ ἀξιοῦσα προεστάναι τῶν Ἑλλήνων, εἶτα ἀποστᾶσα τούτου, Φιλίππῳ προδεδωκέναι πάντωσ ἂν ἔσχεν αἰτίαν. εἰ γὰρ ταῦτα προεῖτο ἀκονιτί, περὶ ὧν οὐθένα κίνδυνον ὁντινοῦν οὐχ ὑπέμειναν οἱ πρόγονοι, τίσ οὐχὶ κατέπτυσεν ἄν σου;